Spektakulær, men framandsleg legende
Framsyninga om Parsifal er visuelt slåande, men utydeleg i handling.
Framsyninga om Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Foto: Trøndelag Teater
Trøndelag Teater
Lukas BÄrfuss:
Parsifal
Omsett av Øyvind Berg
Regi: Mina Salehpour
Scenografi: Andrea Wagner
Kostyme: Maria Andershi
Komponist: Sandro Tajouri
Lysdesign: Eivind Myren
Det er openbert tysk teater som er toneangjevande i nordeuropeisk scenekunst for tida. Impulsane frå Tyskland og gjesteinstruktørane derifrå har gjeve mange nye og overraskande skråblikk på teaterklassikarane her i Noreg òg.
Ei utfordring med dette er at ikkje alle klassikarar i den tyskspråklege verda har like klår klassikarstatus hjå oss.
Dreg ut i verda
Riddarlegenda om das Kind im Mann, unge Parsifal som dreg ut i verda utan kunnskap og røynsle, har nok hint til mange nordiske legender òg, både Peer Gynt og Oskeladden og Nils Holgersson. Men den konkrete forteljinga er ikkje utan vidare heimleg her på berget. Framsyninga Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Mennesket Parsifal har vakse opp utan å kjenne verdas farar og vondskap, godt hegna av ei mor som visste altfor mykje om krig, hat og elende. Når han slit seg laus og får ambisjonar, især om å få seg ein riddarplass ved det runde bordet, må han gå både i tunge motbakkar og over lik, og han når langt om lenge fram til ei endeleg erkjenning.
Naken uskuld
På scena vert Parsifal spelt av unge Kenneth Homstad, bokstaveleg talt naken mesteparten av tida, men med ei uskuld i det nakne som tilsvarer karakteren han skaper. Når han mot slutten får nokre tekstilar på seg, ser vi det desillusjonerte i andletet hans. Resten av ensemblet spelar fleire roller kvar, og det må vedgåast at nett dette tilslører handlingsgangen ein del, av di vi ikkje alltid skjøner korkje relasjonane eller motiva for gjerningane.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle, der både scenebilete, kostyme og lysbruk skaper ein sterk tråd frå det legendariske fram mot det framtidige.
Skodespelarane har òg ein samkøyrd energi som kvitterer for ein inspirerande instruktør. Heilt kloke blir vi kan hende ikkje på progresjonen i reisa til Parsifal, men eit kraftfullt uttrykk sit vi i alle høve att med etter teppefall.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Trøndelag Teater
Lukas BÄrfuss:
Parsifal
Omsett av Øyvind Berg
Regi: Mina Salehpour
Scenografi: Andrea Wagner
Kostyme: Maria Andershi
Komponist: Sandro Tajouri
Lysdesign: Eivind Myren
Det er openbert tysk teater som er toneangjevande i nordeuropeisk scenekunst for tida. Impulsane frå Tyskland og gjesteinstruktørane derifrå har gjeve mange nye og overraskande skråblikk på teaterklassikarane her i Noreg òg.
Ei utfordring med dette er at ikkje alle klassikarar i den tyskspråklege verda har like klår klassikarstatus hjå oss.
Dreg ut i verda
Riddarlegenda om das Kind im Mann, unge Parsifal som dreg ut i verda utan kunnskap og røynsle, har nok hint til mange nordiske legender òg, både Peer Gynt og Oskeladden og Nils Holgersson. Men den konkrete forteljinga er ikkje utan vidare heimleg her på berget. Framsyninga Parsifal på Trøndelag Teater er spanande å sjå, men ikkje alltid lett å følgje med på.
Mennesket Parsifal har vakse opp utan å kjenne verdas farar og vondskap, godt hegna av ei mor som visste altfor mykje om krig, hat og elende. Når han slit seg laus og får ambisjonar, især om å få seg ein riddarplass ved det runde bordet, må han gå både i tunge motbakkar og over lik, og han når langt om lenge fram til ei endeleg erkjenning.
Naken uskuld
På scena vert Parsifal spelt av unge Kenneth Homstad, bokstaveleg talt naken mesteparten av tida, men med ei uskuld i det nakne som tilsvarer karakteren han skaper. Når han mot slutten får nokre tekstilar på seg, ser vi det desillusjonerte i andletet hans. Resten av ensemblet spelar fleire roller kvar, og det må vedgåast at nett dette tilslører handlingsgangen ein del, av di vi ikkje alltid skjøner korkje relasjonane eller motiva for gjerningane.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle, der både scenebilete, kostyme og lysbruk skaper ein sterk tråd frå det legendariske fram mot det framtidige.
Skodespelarane har òg ein samkøyrd energi som kvitterer for ein inspirerande instruktør. Heilt kloke blir vi kan hende ikkje på progresjonen i reisa til Parsifal, men eit kraftfullt uttrykk sit vi i alle høve att med etter teppefall.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Det beste ved framsyninga er det strengt visuelle.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
«Rørslene me skildrar som vipping, er gjerne større og kjem mindre tett enn dei me omtalar som vibrering.»
Foto: Agnete Brun
Med den monumentale boka Sjøfareren Erika Fatland gitt oss eit uvant, og skremmande, perspektiv på europeisk kolonialisme.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Kongsbonden Johan Jógvanson bur i den Instagram-venlege bygda Saksun. Men sjølv om han skjeller ut turistar, er det ikkje dei han er forbanna på. Det er politikarane inne i Tórshavn.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Turistinvasjonen har gjort Johan Jógvanson til den sintaste bonden på Færøyane.
Finansminister Trygve Slagsvold Vedum (Sp) på pressekonferanse etter framlegginga av statsbudsjettet måndag. For dei som er opptekne av klima, var ikkje budsjettet godt nytt.
Foto: Fredrik Varfjell / NTB
Kapitulasjon i klimapolitikken
Regjeringa veit ikkje om statsbudsjettet bidreg til å redusere eller å auke klimagassutsleppa. Derimot er det klart at det nasjonale klimamålet for 2030 ikkje blir nådd.
Papiravisa