Sondheims mørke eventyrleik
Her er mykje vokal prakt og energi, men sjangeren er for dei utvalde.
Skodespelarane, som Mimmi Tamba (i midten), syng med sjel, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Erik Berg
Det Norske Teatret
Stephen Sondheim / James Lapine:
Into the Woods
Omsett av Runar Gudnason
Regi: Ole Anders Tandberg
Scenografi: Erlend Birkeland
Koreografi: Belinda Braza
Musikalsk ansvarleg: Svenn Erik Kristoffersen
Musikalmakaren Stephen Sondheim er nok den som har fornya musikalsjangeren meir enn nokon annan. Verka hans er ikkje standardlåtkatalogar à la Cole Porter og Richard Rodgers, og dei er heller ikkje smektande sentimentale à la Andrew Lloyd Webber og Claude-Michel Schönberg.
Sondheim er spesiell, utfordrande. Bortsett frå gullklassikaren «Send in the Clowns» frå A Little Night Music har ikkje desse verka heller ålmennkjende melodiar. Musikken nærmar seg ofte atonale operaresitativ. Men det heile har som oftast likevel ein fjetrande dramatisk effekt. Det er ein eigen kjemi mellom musikk og skodespel som skapar magien.
Eventyrleik
Into the Woods, som er eit av dei seinare verka hans, er ein lettare makaber leik med velkjende eventyr. Grunnideen her er å fabulere over korleis det eigentleg går med alle desse figurane etter at snipp snapp snute er sagt og underskrive. Spesielt barnevennleg er musikalen dermed ikkje.
Kryssingane av ulike eventyrelement går heller over stokk og stein, og eventyrformelens enkle logikk er heller ikkje vektlagd, snarare tvert om. Oppsetjinga på Det Norske Teatret har heller ikkje lagt seg etter å rydde og skjerpe strukturen. Rollefigurane er, dei fleste, så pass outrerte at det er vanskeleg å skilje mellom gode og vonde, vakre og stygge.
Scenografien, dominert av eit stort hus som alle går like sjølvsagt inn og ut av, gjev meir forvirrande enn klårgjerande bakgrunn for handlinga. Vi har ikkje sett uroppsetjinga på Broadway, men får ei kjensle av at det her har krasja litt mellom Broadway-musikalens typisk ferdigbygde struktur og ei individualistisk regiløysing, der ein har vilja ha ei oppsetjing som står på eigne bein. Om resultatet har lukkast, kan nok diskuterast.
Fyrsteklasses
Når det gjeld utøvarane, er innsatsen upåklageleg og fyrsteklasses. Det Norske Teatret har framleis skodespelarar som kan syngje med sjel, så det heile tida er innkorporert i spelet, aldri berre eit songnummer. Blant dei vi kjenner godt som musikalkrefter, kjem vi ikkje utanom Heidi Gjermundsen Broch og Pål Christian Eggen, og av ferskare namn imponerer òg Ina Svenningdal og Mimmi Tamba. Men mange fleire kunne vore nemnde.
Framsyninga vart varmt tiljubla på premieren. Framleis trur vi vel ikkje dette er den mest omfemnande musikalen publikumsmessig. Men Sondheims avanserte musikk er framifrå formidla.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret
Stephen Sondheim / James Lapine:
Into the Woods
Omsett av Runar Gudnason
Regi: Ole Anders Tandberg
Scenografi: Erlend Birkeland
Koreografi: Belinda Braza
Musikalsk ansvarleg: Svenn Erik Kristoffersen
Musikalmakaren Stephen Sondheim er nok den som har fornya musikalsjangeren meir enn nokon annan. Verka hans er ikkje standardlåtkatalogar à la Cole Porter og Richard Rodgers, og dei er heller ikkje smektande sentimentale à la Andrew Lloyd Webber og Claude-Michel Schönberg.
Sondheim er spesiell, utfordrande. Bortsett frå gullklassikaren «Send in the Clowns» frå A Little Night Music har ikkje desse verka heller ålmennkjende melodiar. Musikken nærmar seg ofte atonale operaresitativ. Men det heile har som oftast likevel ein fjetrande dramatisk effekt. Det er ein eigen kjemi mellom musikk og skodespel som skapar magien.
Eventyrleik
Into the Woods, som er eit av dei seinare verka hans, er ein lettare makaber leik med velkjende eventyr. Grunnideen her er å fabulere over korleis det eigentleg går med alle desse figurane etter at snipp snapp snute er sagt og underskrive. Spesielt barnevennleg er musikalen dermed ikkje.
Kryssingane av ulike eventyrelement går heller over stokk og stein, og eventyrformelens enkle logikk er heller ikkje vektlagd, snarare tvert om. Oppsetjinga på Det Norske Teatret har heller ikkje lagt seg etter å rydde og skjerpe strukturen. Rollefigurane er, dei fleste, så pass outrerte at det er vanskeleg å skilje mellom gode og vonde, vakre og stygge.
Scenografien, dominert av eit stort hus som alle går like sjølvsagt inn og ut av, gjev meir forvirrande enn klårgjerande bakgrunn for handlinga. Vi har ikkje sett uroppsetjinga på Broadway, men får ei kjensle av at det her har krasja litt mellom Broadway-musikalens typisk ferdigbygde struktur og ei individualistisk regiløysing, der ein har vilja ha ei oppsetjing som står på eigne bein. Om resultatet har lukkast, kan nok diskuterast.
Fyrsteklasses
Når det gjeld utøvarane, er innsatsen upåklageleg og fyrsteklasses. Det Norske Teatret har framleis skodespelarar som kan syngje med sjel, så det heile tida er innkorporert i spelet, aldri berre eit songnummer. Blant dei vi kjenner godt som musikalkrefter, kjem vi ikkje utanom Heidi Gjermundsen Broch og Pål Christian Eggen, og av ferskare namn imponerer òg Ina Svenningdal og Mimmi Tamba. Men mange fleire kunne vore nemnde.
Framsyninga vart varmt tiljubla på premieren. Framleis trur vi vel ikkje dette er den mest omfemnande musikalen publikumsmessig. Men Sondheims avanserte musikk er framifrå formidla.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
«Rørslene me skildrar som vipping, er gjerne større og kjem mindre tett enn dei me omtalar som vibrering.»
Foto: Agnete Brun
Med den monumentale boka Sjøfareren Erika Fatland gitt oss eit uvant, og skremmande, perspektiv på europeisk kolonialisme.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Kongsbonden Johan Jógvanson bur i den Instagram-venlege bygda Saksun. Men sjølv om han skjeller ut turistar, er det ikkje dei han er forbanna på. Det er politikarane inne i Tórshavn.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Turistinvasjonen har gjort Johan Jógvanson til den sintaste bonden på Færøyane.
Finansminister Trygve Slagsvold Vedum (Sp) på pressekonferanse etter framlegginga av statsbudsjettet måndag. For dei som er opptekne av klima, var ikkje budsjettet godt nytt.
Foto: Fredrik Varfjell / NTB
Kapitulasjon i klimapolitikken
Regjeringa veit ikkje om statsbudsjettet bidreg til å redusere eller å auke klimagassutsleppa. Derimot er det klart at det nasjonale klimamålet for 2030 ikkje blir nådd.