Nationaltheatret, Amfiscenen

Regi: Tyra Tønnesen

Reform 97

Av Tyra Tønnesen, Marte Engebrigtsen, Birgitte Larsen, Marte Magnusdatter Solem, Hanne Skille Reitan og Leiko Fuseya.
Scenografi og kostyme: Leiko Fuseya

«Heimelaga» dramatikk om eit aktuelt emne i samtida er som kjent ein eigen, etter kvart velkjend teatersjanger som i Noreg først fekk fotfeste ved innstiftinga av regionteatra i 70-åra. I seinare år kjem han av og til opp att, til dels med sterke, fascinerande resultat. Denne gongen har ein vital jentegjeng på Nationaltheatret laga eit bilete på kva skulereforma gjer, eller kan hende gjer, med foreldre og born av i dag.

I skiftande riss vert vi presenterte for elevar og vaksne i ulike lære- og heimesituasjonar, leikent spela fram med aktørane i kjapt skiftande roller. I scenebiletet ser vi ein skuleklasse med elevar på pultar, skorne ut i papp, i naturleg storleik.

Mange av problema som kan oppstå i dette universet, kjenner vi att og forstår, sjølv om det vekslar mellom alvorleg realisme og karikatur. Mykje er klokt og morosamt, men konklusjonane er ikkje alltid så nytenkande som dei gjev seg ut for.

Marte Magnusdatter Solem som korrekt, men nevrotisk lærar er ein skarpt sett type, og når Marte Engebrigtsen spelar halvdement mor/bestemor på sjukeheim, nærmar framsyninga seg noko verkeleg tydingsfullt. Men i ei framsyning som ligg på eit så gjennomført metanivå, der skodespelarane i utsjånad ikkje skal illudere personane dei spelar, og der handlingar og rekvisittar berre usynleg vert mima, får vi ofte problem med å skjøne kva vi faktisk ser, og kva som hender.

Sluttinntrykket vert difor ujamt, også av di poenga ikkje kjem fram i tilstrekkeleg konsentrert form. Men at Nationaltheatret har evnerike unge kvinner for tida, er det ingen tvil om.

Bent Kvalvik