Nationaltheatret

Samuel Beckett:

Lykkedager

Omsett av Øyvind Berg
Regi: Anne Karen Hytten
Scenografi og kostyme: Milja Salovaara

Det er ingen tvil om at absurdismen i teateret, som oppstod for om lag 70 år sidan, gav europeisk scenekunst eit andletsløft som har fått konsekvensar for både ny og klassisk dramatikk for alltid. Men det er ei spesiell utfordring å spele om att dei klassiske absurdismestykka, som var nyskapande da dei kom. Da vil ein gjerne fornye fornyarane. Av og til endar det med at ein avmagnetifiserer dei. Korleis går det i dag?

Vel, framsyninga Lykkedager på Nationaltheatret er sjølvsagt ein storarta kveld for den herlege skodespelaren Anne Krigsvold. Ho spelar den mellomaldrande kvinna Winnie, som sit fanga i eit hòl i ørkenen, moglegvis i kvikksand, medan ho klynger seg til daglege rutinar som å stelle seg, rote i veska si, småprate med seg sjølv, sjå på vêret og stundvis vende seg til den utmatta ektemannen Willie, som kryp inn og ut av ei lita hole like ved.

Stykket er eigentleg ein monolog for Winnie, for mannen seier mest ingen ting.

Anne Krigsvold finn praktfulle uttrykk for alle dei merkelege laga i Becketts tekst, som oppsummerer eit menneskeliv, på eit vis vårt liv, i ein vill kombinasjon av desperat optimisme og sår lengt og fortviling. Kim Haugen, i den forunderlege skuggerolla som Willie, klarer òg å gi ei rørande karakterskildring, trass i at han aldri er andlet til andlet med publikum.

Det som likevel no hemmar dette vakre og originale skodespelet, er at scenebiletet er surrealistisk. Sjølve Columbi-egget med det absurde teateret er som regel at det set det realistiske i kontrast til det meiningslause. Det gjer ikkje denne framsyninga av Lykkedager, for Winnie sit ikkje i ein jordhaug. Ho sit bakom eit heva draperi, og vi kan ikkje eingong sjå at ho sit fast.

Her har ein tydelegvis vegra seg for å vere konvensjonell i høve til scenetilvisingane. Men det er nettopp når det meiningslause skjer i eit gjenkjenneleg univers, at den genuint absurde effekten oppstår. Den effekten er diverre ikkje til stades denne gongen.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.