Prisutdeling og live allkunstteater
Sparket mot familiekonvensjonar er fargerikt, men er det teater?
Ibsenprisvinnar Taylor Mac i framsyninga si.
Foto: Nationaltheatret
Nationaltheatret
Taylor Mac:
Holiday Sauce – Pandemic
Strøymd frå New York
Sist laurdag vart altså Den internasjonale Ibsen-prisen, som den norske regjeringa etablerte i 2008, overrekt virtuelt frå Nationaltheatret til New York i ei livesending. Anne Lindmo innleidde prisutdelinga i ein times program saman med komitéleiar Ingrid Lorentzen og teatersjef Hanne Tømta.
Det vart mykje panegyrikk tileigna vinnaren, den overmåte mangesidige kunstnaren Taylor Mac, som er både skodespelar, dramatikar, dragartist, songar og komponist. Innleiingssendinga vart òg krydra med to vakre songleg-musikalske innslag frå Nils Bech.
Satirisk brodd
Ser ein på merittlista til Taylor Mac og kva som synest vere det kunstnarlege ærendet hans, er det ingen grunn til å tvile på at prisen er fortent. Han har openbert makta å handsame dei tradisjonelle omgrepa for teater og musikk på ein personleg og original måte. Han skjøner tida han lever i, og finn den rette satiriske brodden for å skildre nett det.
Så er berre spørsmålet om framsyninga som vart strøymd i samband med prisutdelinga, gav den fullgode kvitteringa for prisen.
Damene Lindmo, Lorentzen og Tømte tykte heilt klårt det, ut frå det vi fekk sjå og høyre av dei etterpå. Festleg, fargerikt og musikalsk var det òg, absolutt. Det spørst likevel om vi alle er fullt så overtydde av dette dømet.
Som musikkvideo
Dragshoweffekten som ramme rundt ei satirisk framsyning verkar ikkje, oppriktig talt, så svært teatralt fornyande i 2020. Og trass i alle gode, intelligente poeng og morosame på-hovudet-vinklingar av omgrepa jul, familie, vennskap, kjønn og identitet, ja, for ikkje å gløyme den flotte musikken, skal det ganske mykje til for at vi skal tykkje ei framsyning og ein scenekunstnar opnar «nye dimensjonar til teaterkunsten», som Lorentzen erklærte det.
Framsyninga Holiday Sauce – Pandemic framstod, slik ho vart formidla her, mest som ein times musikkvideo. (Ja orsak, men det var i alle høve ikkje langt ifrå.) Eg kjenner meg ganske viss på at Taylor Mac har gjort andre ting som formmessig har verka langt meir idérikt og utfordrande enn dette. For det er vel ikkje det vi skal ta til oss som nyskapande teater – videocollage?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret
Taylor Mac:
Holiday Sauce – Pandemic
Strøymd frå New York
Sist laurdag vart altså Den internasjonale Ibsen-prisen, som den norske regjeringa etablerte i 2008, overrekt virtuelt frå Nationaltheatret til New York i ei livesending. Anne Lindmo innleidde prisutdelinga i ein times program saman med komitéleiar Ingrid Lorentzen og teatersjef Hanne Tømta.
Det vart mykje panegyrikk tileigna vinnaren, den overmåte mangesidige kunstnaren Taylor Mac, som er både skodespelar, dramatikar, dragartist, songar og komponist. Innleiingssendinga vart òg krydra med to vakre songleg-musikalske innslag frå Nils Bech.
Satirisk brodd
Ser ein på merittlista til Taylor Mac og kva som synest vere det kunstnarlege ærendet hans, er det ingen grunn til å tvile på at prisen er fortent. Han har openbert makta å handsame dei tradisjonelle omgrepa for teater og musikk på ein personleg og original måte. Han skjøner tida han lever i, og finn den rette satiriske brodden for å skildre nett det.
Så er berre spørsmålet om framsyninga som vart strøymd i samband med prisutdelinga, gav den fullgode kvitteringa for prisen.
Damene Lindmo, Lorentzen og Tømte tykte heilt klårt det, ut frå det vi fekk sjå og høyre av dei etterpå. Festleg, fargerikt og musikalsk var det òg, absolutt. Det spørst likevel om vi alle er fullt så overtydde av dette dømet.
Som musikkvideo
Dragshoweffekten som ramme rundt ei satirisk framsyning verkar ikkje, oppriktig talt, så svært teatralt fornyande i 2020. Og trass i alle gode, intelligente poeng og morosame på-hovudet-vinklingar av omgrepa jul, familie, vennskap, kjønn og identitet, ja, for ikkje å gløyme den flotte musikken, skal det ganske mykje til for at vi skal tykkje ei framsyning og ein scenekunstnar opnar «nye dimensjonar til teaterkunsten», som Lorentzen erklærte det.
Framsyninga Holiday Sauce – Pandemic framstod, slik ho vart formidla her, mest som ein times musikkvideo. (Ja orsak, men det var i alle høve ikkje langt ifrå.) Eg kjenner meg ganske viss på at Taylor Mac har gjort andre ting som formmessig har verka langt meir idérikt og utfordrande enn dette. For det er vel ikkje det vi skal ta til oss som nyskapande teater – videocollage?
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.
Teikning: May Linn Clement
Tid for realitetsorientering
Valet av Donald Trump til president er ikkje noka tilfeldig ulukke, men ei fylgje av dårleg politisk handverk gjennom lang tid.
Ruslan Gorovij sender pengane han tener som artist, heim til Kyiv, der vener kjøper vedlass til ukrainarar som treng varme i vinter.
Foto: Ukrainian online sales
Eit nytt lovframlegg som legg opp til at det skal bli straffbart å selje ulovleg hogd skog, vil ikkje minst råke folk i øydelagde hus.
Ein førjulsdag får Vilma (Kjersti Dalseide) patologen Robert (Ole Christoffer Ertvaag) og presten Ivar (Tobias Santelmann) på døra. Dei har med seg ein dødsbodskap.
Foto: Nordisk Film Distribusjon
Julefilmen til Charlotte Blom er litt frisk, litt traust og litt tam.
Den neste presidenten i USA, Donald Trump, har sterke retoriske evner, meiner Gjermund Stenberg Eriksen.
Foto: Brian Snyder / Reuters / NTB