Rogaland Teater / Intimscenen

Fredrik Høyer og Mattis Herman Nyquist:

Cassandra

Regi: Mattis Herman Nyquist
Med: Benedicte Izabell Ekeland
Scenografi og kostymedesign: Phillip Isaksen
Komponist: Gaute Tønder
Maskør: Mio Eyfjord
57 minutt utan pause

I eit rom med avrunda hjørne står ein krakk og eit mikrofonstativ. Taklamper sender ut eit skarpt kvitt ljos. Det vert etter kvart skrudd over i mjukt rosa, varm oransje, men òg i kaldare fargar.

Denne omgjevnaden er alt scenograf Phillip Isaksen har gitt skodespelar Benedicte Izabell Ekeland. Ho har berre si eiga stemme å lite på der ho snakkar rasande fort, men òg i rolege bolkar. Tidvis tek ho pause i ordflaumen og stiller seg nær oss der vi sit. Då ser ho rett i augo våre og held blikket i fleire sekund utan eit ord. Men ikkje så lenge at det vert utriveleg. Verknaden er at eg får lyst til å forstå kva som bur i hovudpersonen Cassandra.

Imponerande

Ekeland har også musikk ho kan lene seg mot. Tonane, fint komponerte av Gaute Tønder, smyg seg ut i rommet og skapar ulike stemningar rundt talen hennar.

Det er ein imponerande prestasjon å hugse så mange ord, særleg fordi manuset skildrar så lite handling. Fredrik Høyer og Mattis Herman Nyquist har skrive ein stream-of-consciousness-tekst der unge Cassandra hoppar frå den eine til den andre opplevinga, ofte i ei opplisting av omgrep.

Vi får høyre korleis ho rende etter ein hettegenserkledd tjuv, men snubla i ei steinhelle og fall. Så minnest ho ei reise med Aeroflot til Asia. Men flyet vart ståande på ein flyplass i Russland utan at passasjerane fekk noka forklåring. Til slutt blei ho innlosjert i ein luksuriøs hotellsuite. Utan å fatte kvifor.

Så kjem eit avsnitt om nattevandraren si undring over månen, før Cassandra ber oss lukke augo og lytte til draumane hennar. Ho minner oss på at «alt blir bra», slik vi påstod under pandemien, og raljerer festleg over folk som kallar ting for «ronny» i staden for «harry».

Meir poesi enn drama

Teaterframsyninga er meir prega av poesi enn av drama. Det er greitt. Men gradvis vert eg ambivalent til teksten. I magasinet til Rogaland Teater står det at Høyer og Nyquist ikkje vil svare på Cassandras eksistensielle spørsmål. I staden skal glimta av opplevingane hennar flyte inn i undermedvitet vårt på ei bølgje av ord, lyd og ljos.

Eg heng med når ho skildrar det fåfengde i å leite etter meining i kaoset av informasjon og absurditetar i eit postmoderne samfunn. Eg tenkjer at Cassandra strevar meir enn eg gjorde då eg voks opp. Vidare er det morosamt å høyre henne ironisere over ei meditasjonsgruppe der mantraet er at ein skal redde verda gjennom å tenkje at ein skal redde henne.

Men etter tre kvarter stablar Ekeland så mange einskildord frå kvardagen oppå einannan at dei fyk monotont forbi og eg dett av. Då har forfattarane gjort det for lett for seg. Eg saknar ein dramaturgisk vri som gir meir mat for min medvitne tanke. Det held ikkje berre å prøve å få undermedvitet mitt til å skjøne at det kvardagslege kanskje er meininga med livet.

Kristin Aalen

Kristin Aalen er teaterkritikar.