Det Norske
Teatret, Scene 2

Jens Bjørneboe:

Bestialitetens historie

Dramatisering og regi:
Ivica Buljan.
Omsett av Inger Johanne
Sæterbakk.
Scenografi: Aleksander Denic.
Komponist: Mitja Vrhovnic Smrekar.

Romantrilogien Bestialitetens historie blir gjerne rekna som hovudverket til Jens Bjørneboe. Ved 100-årsjubileet for fødselen til forfattaren synest det difor ikkje så unaturleg at ein prøver seg på ein sceneversjon. Det er midtbandet Kruttårnet den kroatiske regissøren Ivica Buljan har lagt hovudvekta på. Fiksjonen er eit galehus, den skakkøyrde verda i miniatyr, der vi mellom skildringar av perverterte og forstyrra menneske får dokumenterte rapportar om vald, valdtekter, mord og avrettingsmetodar gjennom tidene. Boka Kruttårnet er både eit skakande og eit originalt kunstverk. Men har det teatralt potensial? Vi er ikkje heilt overtydde.

Skodespelarane gyv på med profesjonell plastikk og musikalitet. Her finst heilt klårt gode augneblinkar, ikkje minst er Kyrre Hellums kvasiballett i berre undiken eit sårbart og flott høgdepunkt. Oddgeir Thune har ei velgjerande ro i hovudrolla. Musikken er bra. Men Bjørneboes tekst får her berre sjeldan den urolege, ubehagelege krafta som finst i boka. Det vert mest påståelege ord. Og når stykket er tre timar langt, vert det diverre langdrygt.

Bjørneboe skreiv faktisk fleire gode skodespel. Kunne ein ikkje heller heidra han med å setje opp eit av dei?

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.