Møte utan kontakt
Ein ung manns avskilsreise er trist, men aldri heilt rørande.
Carl Martin Eggesbø spelar hovudrolla som den heimvende sonen.
Foto: Pernille Sandberg
Det Norske
Teatret, scene 2:
Jean-Luc Lagarce:
Berre verdas undergang
Omsett av Margunn Vikingstad
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi/kostyme: Nia Damerell
Musikk av Alf Lund Godbolt og Johan Bakken
Koreografi: Kristin Ryg Helgebostad
Det er ikkje heilt lett å skjøne at stykket scene 2 no spelar, byggjer på eit skodespel som i filmatisert form har vunne pris i Cannes og er skrive av ein alt legendarisk dramatikar.
Framsyninga som her vert presentert, verkar merkeleg usamanhengande, fragmentarisk og nærast utan haldepunkt i det stykket skal handle om, ifølgje førehandsomtala.
Ein ung mann kjem heim til familien, for fyrste gong på mange år, for å fortelje dei at han skal døy. Han får aldri heilt sagt det.
Distansert
Alle har nok med sitt, dei er bitre både på han og på eige liv. Dette er for så vidt eit skarpt og kraftig utgangspunkt for eit drama. Men så distansert og outrert som personskildringane fortonar seg her, nærast som parodiar på mennesketypar, får vi aldri nokon medlevande kontakt med dei.
Den evnerike unge Carl Martin Eggesbø syner eit imponerande fysisk overskot i ei ti minutts danseinnleiing. Det blir berre så altfor lenge, og vi får aldri noka forklåring på kvifor stykket skal byrje slik. Heller ikkje skjøner vi kva som er meininga med scenografien, ei elefantisk airconditionvifte av lysrøyr.
Eit lyspunkt
Den eigentleg einaste på scenen som tidvis interesserer, er Frode Winther som hovudpersonens ubalanserte storebror. Her skyt det i det minste noko opp som vi vert forvitne på.
Elles gjekk vi synd å seie heller upåverka ut frå denne teaterhendinga.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske
Teatret, scene 2:
Jean-Luc Lagarce:
Berre verdas undergang
Omsett av Margunn Vikingstad
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi/kostyme: Nia Damerell
Musikk av Alf Lund Godbolt og Johan Bakken
Koreografi: Kristin Ryg Helgebostad
Det er ikkje heilt lett å skjøne at stykket scene 2 no spelar, byggjer på eit skodespel som i filmatisert form har vunne pris i Cannes og er skrive av ein alt legendarisk dramatikar.
Framsyninga som her vert presentert, verkar merkeleg usamanhengande, fragmentarisk og nærast utan haldepunkt i det stykket skal handle om, ifølgje førehandsomtala.
Ein ung mann kjem heim til familien, for fyrste gong på mange år, for å fortelje dei at han skal døy. Han får aldri heilt sagt det.
Distansert
Alle har nok med sitt, dei er bitre både på han og på eige liv. Dette er for så vidt eit skarpt og kraftig utgangspunkt for eit drama. Men så distansert og outrert som personskildringane fortonar seg her, nærast som parodiar på mennesketypar, får vi aldri nokon medlevande kontakt med dei.
Den evnerike unge Carl Martin Eggesbø syner eit imponerande fysisk overskot i ei ti minutts danseinnleiing. Det blir berre så altfor lenge, og vi får aldri noka forklåring på kvifor stykket skal byrje slik. Heller ikkje skjøner vi kva som er meininga med scenografien, ei elefantisk airconditionvifte av lysrøyr.
Eit lyspunkt
Den eigentleg einaste på scenen som tidvis interesserer, er Frode Winther som hovudpersonens ubalanserte storebror. Her skyt det i det minste noko opp som vi vert forvitne på.
Elles gjekk vi synd å seie heller upåverka ut frå denne teaterhendinga.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.