Løyndom + løgn = dramatikk
Mikroteateret leikar snertent på komfortsonegrensa.
Jesper Malm og Vanessa Borgli.
Foto: Agnete Brun
Det Norske Mikroteateret:
Etter ein film av Paolo Genoveses:
Perfekte fremmede
Ometjing, beabeiding, regi: Peder Hamdahl Næss
Det er ei velkjent sak at dei fleste menneske har løyndomar. Så lenge vi veit kvar vi har dei, er dei ikkje farlege for korkje oss sjølve eller andre. Det er vel helst når vi fortrenger dei, og prøver late som dei ikkje er der, at dei kan skape problem. For da kan dei brått ta oss på senga. Dette er ein menneskeleg tematikk som alltid har hatt god effekt både på film og scene, heilt frå Kong Ødipus via Hamlet til Et dukkehjem og Den spanske flue.
I stykket Mikroteateret for tida spelar i eit husvære i Gøteborggata i Oslo, møter vi ei gruppe tilsynelatande veltilpassa og godt samansveiste mellomaldrande vener i eit middagsselskap. Vi aner likevel ganske raskt at det knirkar litt i tilhøva her og der, og det er når ein av dei føreslår selskapsleiken «Del mobilmeldingane dine i plenum» at det byrjar å brenne.
Den intime ramma rundt framsyninga, med publikum tett innpå middagsbordet på alle kantar, er sjølvsagt intens, men ikkje ubehageleg for oss som ser på. Nei, tvert om, vi blir med skam å melde ganske så skadefro fluger på veggen.
Dette handlar om personar som gradvis kler av kvarandre psykisk, og dei gjer det med både sinne, redsle og vantru, av og til òg med latter, og dei sju skodespelarane, Vanessa Borgli, Jesper Malm, Espen Sandvik, Rudy Claes, Jonathan Espolin Johnson, Marte Sæteren og Kai Kenneth Hanson, held fast på situasjonane i eit imponerande konsentrert samspel.
Regissøren Peder Hamdahl Næss har denne gongen teke ein film til teaterscena. Det er ikkje så reint uvanleg no for tida; før i tida var det gjerne omvendt. Men det overraskande er at dette dramaet verkar mykje meir klassisk teaterforma enn det meste av det som for tida blir spelt på institusjonsteatera. Det er eit pussig teikn i tida at ein no må ty til filmmanus for å finne det gode skodespelet. Men hovudsaken er at det blir overtydande teater. Og det blir det faktisk her, sant for dyden!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Mikroteateret:
Etter ein film av Paolo Genoveses:
Perfekte fremmede
Ometjing, beabeiding, regi: Peder Hamdahl Næss
Det er ei velkjent sak at dei fleste menneske har løyndomar. Så lenge vi veit kvar vi har dei, er dei ikkje farlege for korkje oss sjølve eller andre. Det er vel helst når vi fortrenger dei, og prøver late som dei ikkje er der, at dei kan skape problem. For da kan dei brått ta oss på senga. Dette er ein menneskeleg tematikk som alltid har hatt god effekt både på film og scene, heilt frå Kong Ødipus via Hamlet til Et dukkehjem og Den spanske flue.
I stykket Mikroteateret for tida spelar i eit husvære i Gøteborggata i Oslo, møter vi ei gruppe tilsynelatande veltilpassa og godt samansveiste mellomaldrande vener i eit middagsselskap. Vi aner likevel ganske raskt at det knirkar litt i tilhøva her og der, og det er når ein av dei føreslår selskapsleiken «Del mobilmeldingane dine i plenum» at det byrjar å brenne.
Den intime ramma rundt framsyninga, med publikum tett innpå middagsbordet på alle kantar, er sjølvsagt intens, men ikkje ubehageleg for oss som ser på. Nei, tvert om, vi blir med skam å melde ganske så skadefro fluger på veggen.
Dette handlar om personar som gradvis kler av kvarandre psykisk, og dei gjer det med både sinne, redsle og vantru, av og til òg med latter, og dei sju skodespelarane, Vanessa Borgli, Jesper Malm, Espen Sandvik, Rudy Claes, Jonathan Espolin Johnson, Marte Sæteren og Kai Kenneth Hanson, held fast på situasjonane i eit imponerande konsentrert samspel.
Regissøren Peder Hamdahl Næss har denne gongen teke ein film til teaterscena. Det er ikkje så reint uvanleg no for tida; før i tida var det gjerne omvendt. Men det overraskande er at dette dramaet verkar mykje meir klassisk teaterforma enn det meste av det som for tida blir spelt på institusjonsteatera. Det er eit pussig teikn i tida at ein no må ty til filmmanus for å finne det gode skodespelet. Men hovudsaken er at det blir overtydande teater. Og det blir det faktisk her, sant for dyden!
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»