Chateau Neuf (Taran & Starworks)

Leonard Bernstein, Arthur Laurents og Stephen Sondheim:

West Side Story

Omsett av Johan Osuldsen
Revidert manus og songtekstar: Christian Ranke
Regi: Mattias Carlsson
Koreografi: Belinda Braza
Musiklsk ansvarleg: Petter Kragstad
Scenografi: Takis

Nyoppsetjinga på Chateau Neuf av den i si tid banebrytande musikalen West Side Story rakk å ha premiere i fjor haust, men måtte naturleg nok stenge etter ganske kort tid. No har han fått sjansen til å bli spelt over eit lengre tidsrom. Når den nye filmversjonen av same musikalen samstundes vert lansert på norsk kino, får sjølvsagt heile sujettet ein ekstra aktualitet. Filmen har vi enno ikkje sett, men vi har iallfall lese oss til at han tek den etniske bakgrunnen til personane meir på alvor enn den gamle filmversjonen gjorde.

Kjærleiksdrama

I ein vanleg sceneversjon, også her i Noreg, kan ein sjølvsagt ikkje vente at skodespelarane skal vere halvt om halvt kvite amerikanarar og puertoricanarar. Sceneestetikken har andre lovar enn filmen. Likevel vert det ekstra påfallande, med den nye filmen i medvitet, at nyoppsetjinga på Chateau Neuf har nytta gjennomført blind casting.

Her er det ikkje på utsjånaden vi kan sjå kven som høyrer til kva for gjeng. Lat gå, teaterensembla er i utgangspunktet ikkje sette saman etter hudfarge, korkje her eller i utlandet. Og når vi først går med på det, fungerer det heilt greitt, sjølv i eit raseorientert teaterstykke.

For West Side Story er jo først og fremst eit kjærleiksdrama, plassert i ei cirka notidig tidsramme, men med tydeleg attendepeiking mot Romeo og Julie. Det er ein djupt alvorleg, men samstundes feiande festleg musikal, med medrivande danseopptrinn og nokre herlege eviggrøne melodiar.

Noko komprimert

Oppsetjinga på Chateau Neuf, med 105 minutt utan pause, verkar noko komprimert og forenkla i høve til det vi har sett før av andre versjonar. Det merkar ein både på det scenografiske, som er effektivt, men ikkje veldig miljøskapande, og på sjølve handlinga, som trass i mykje ærleg spel går i vel høgt tempo, både med omsyn til Tony og Marias forelsking og når det gjeld alle dei dramatiske hendingane i omkrinsen deira.

Reint bortsett frå det er dei store rollene i gode hender, først og fremst hjå Sondrey som Tony, Astrid Giske som Maria og Anette A. Larsen som Anita. Ikkje minst songleg får dei full utteljing, trass i at Marias einaste solonummer, «I Feel Pretty», er stroke denne gongen. (Kvifor?) Ensemblet består hovudsakleg av unge og relativt ferske namn, men i viktige dramatiske situasjonar gjev veteranar som Anders Hatlo og Annette Hoff framsyninga ei tyngd som driv handlinga kraftfullt vidare.

Dansenummera har nærast hypnotisk kraft når dei tek scenerommet i eige. Her er det talentoppvising på høgt nivå. Og elles: Leonard Bernsteins musikk skuffar aldri!

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.