Riksteatret

Marius von
Mayenburg:

Pang!

Omsett av Øyvind Berg
Regi: Peer Perez Øian
Scenografi: Olav Myrtvedt
Videodesign: Eileif Fjeld Teisbo

Skodespelet Pang! hadde urpremiere i Tyskland for få år sidan og er på kort tid vorte eit snakkisstykke over heile Europa. Grunntemaet det tek opp, turbulensen i den vesle verda (familien) kontra krisene i den store verda (samfunnet), og samanhangen mellom dei to, jau, vi kjenner det frå klassikarane, og kvar tidsepoke treng å verte mint om det, også vår tid. I karakter- og handlingsutviklinga er stykket til Mayenburg rein karikatur, men det er ein treffsikker satire. Når det lukkast på scenen, kan det gi oss ei uroleg, spennande blanding av moro og ubehag.

Noregspremieren på Roga­land Teater for to år sidan hadde ein kjapp og stram energi i seg og lukkast langt på veg med det ovannemnde. No skal stykket ut med Riksteatret i ein versjon av Peer Perez Øian. (Framsyninga hadde ein lukka førpremiere for presse og teatertilsette førre onsdag.)

Denne gongen har stykket, som denne meldaren såg det, fått litt for breie vengjer å flyge på. Der stykket alt i utgangspunktet er spissa og parodisk i forma, trass i til dels alvorlege hendingar, har ein her vorte freista til å dra karikaturane ut i det absurde, det delvis heilt uforståelege. Då fungerer det faktisk ikkje lenger som satire.

Det nærmar seg berre meir og meir eit meiningslaust leiketeater. Ein sjanger som denne, som balanserer mellom realisme og parodi, krev skarp presisjon i uttrykket for å få feste. Her er det for mykje kvasiimproviserte påfunn som berre distraherer. Å late som ein misser konsentrasjonen, fell ut av stykket og byrjar å bruke dei eigentlege namna på skodespelarkollegaene sine – nei, det har vore prøvd før og har eigentleg aldri vore morosamt.

Skodespelarane syner stor vitalitet i både kropps- og talespråk, men får sjeldan fram nokon logisk raud tråd. Olav Waastad speler tittelrolla, det egosentriske maktmennesket Rolf Pang. Waastad er eit overskotsmenneske av ein skodespelar. Han har gjort mykje bra, og vi har nok mykje bra frå han i vente. Endå meir spennande kan han bli om han somme tider vel å gå i pianissimo.

Visuelt er framsyninga gøyal, med avansert bruk av videoprojeksjonar og innslag av figurteater. Kostyme og musikkbruk er upåklageleg. Men når handlinga i eit stykke kjem i bakgrunnen, kan kvelden fort verke langdryg i teateret.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.