Kampen om Alta
Dokudrama om sameopprøret i 1980-åra har kraft og sjarm.
Frå venstre Marte Fjellheim Sarre, Mary Sarre, Nils Henrik Buljo, Egil Keskitalo og Ingor Ántte Áilu Gaup.
Foto: Aslak Mikal Mienna
Beaivvás Sámi
Nasunálateáhter
Mette Brantzeg:
Ellos Eatnu! Nullpunkt
Regi og scenografikonsept: Mette Brantzeg
Kostymedesignar: Anne Berit Anti
Lysdesignar: Maria Therese R. Oskal
Nordsamisk omsetjing: Britt-Inga Vars
Finsk omsetjing: Anitta Suikkari
Dei av oss som er gamle nok til å hugse vel 40 år attende, har sjølvsagt ikkje gløymt kampen om Alta–Kautokeino-vassdraget og kor store ringverknader det fekk, både for vårt generelle syn på miljøpolitikk og for medvitet om samisk identitet og kulturvern.
Framsyninga som Beaivvás Sámi Nasunálateáhter no er på turné med, kan på mangt eit vis minne om det saksorienterte, oppsøkjande teateret som vart ein eigen norsk sjanger på 70-talet. Det er skisseaktige skodespelsekvensar følgde av autentiske bilete og film- og videoopptak frå den aktuelle tida, og det heile er fortrinnsvis bygd på røynslene til tre personar som var tungt involverte i Alta-aksjonen: Johs. Kalvemo, Jorunn Eikjok og Niillas A. Somby.
Manusforfattar, regissør og scenograf Mette Brantzeg har snikra ein fint komprimert reportasje der det heldigvis òg er rom for artistisk varme frå skodespelarane. Dei greier med både blid ironi og sterkt alvor å minne oss endå ein gong om kva som stod på spel – og gjer det enno. Eit dramatisk høgdepunkt er framføringa av Mikkel Eiras appellerande brev til statsministeren der han seier beint ut at sveltestreiken kan krevje liv.
Vi veit alle korleis det gjekk den gongen. Men vi skal vere glade for at vengjene likevel ikkje er stekte på dei som vart ramma – og for at joiken lever. Det gjer han til gagns, også på teaterscena.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Beaivvás Sámi
Nasunálateáhter
Mette Brantzeg:
Ellos Eatnu! Nullpunkt
Regi og scenografikonsept: Mette Brantzeg
Kostymedesignar: Anne Berit Anti
Lysdesignar: Maria Therese R. Oskal
Nordsamisk omsetjing: Britt-Inga Vars
Finsk omsetjing: Anitta Suikkari
Dei av oss som er gamle nok til å hugse vel 40 år attende, har sjølvsagt ikkje gløymt kampen om Alta–Kautokeino-vassdraget og kor store ringverknader det fekk, både for vårt generelle syn på miljøpolitikk og for medvitet om samisk identitet og kulturvern.
Framsyninga som Beaivvás Sámi Nasunálateáhter no er på turné med, kan på mangt eit vis minne om det saksorienterte, oppsøkjande teateret som vart ein eigen norsk sjanger på 70-talet. Det er skisseaktige skodespelsekvensar følgde av autentiske bilete og film- og videoopptak frå den aktuelle tida, og det heile er fortrinnsvis bygd på røynslene til tre personar som var tungt involverte i Alta-aksjonen: Johs. Kalvemo, Jorunn Eikjok og Niillas A. Somby.
Manusforfattar, regissør og scenograf Mette Brantzeg har snikra ein fint komprimert reportasje der det heldigvis òg er rom for artistisk varme frå skodespelarane. Dei greier med både blid ironi og sterkt alvor å minne oss endå ein gong om kva som stod på spel – og gjer det enno. Eit dramatisk høgdepunkt er framføringa av Mikkel Eiras appellerande brev til statsministeren der han seier beint ut at sveltestreiken kan krevje liv.
Vi veit alle korleis det gjekk den gongen. Men vi skal vere glade for at vengjene likevel ikkje er stekte på dei som vart ramma – og for at joiken lever. Det gjer han til gagns, også på teaterscena.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Mina Hadjian saman med Rune.
Foto: Norsk Filmdistribusjon
Von for verstingar
Dokumentaren til Kari Anne Moe er ei kjærleikserklæring til Mina Hadjian og fengselsfuglar.
Rapartist og skodespelar Benedicte Izabell Ekeland imponerer i monologen om Cassandra.
Foto: Stig Håvard Dirdal / Rogaland Teater
Ordflaum om meininga med livet
Måten rapartist Benedicte Izabell Ekeland framfører ein lang monolog på ei naken teaterscene på, er imponerande. Men kva snakkar ho om i nesten ein time?
L’arpa festante blei grunnlagt i München i 1983.
Foto: Günter Ludwig
Frankofil elan
L’arpa festante spelar best der det går fort.