Ganske rett, berre omvendt
Energien er medrivande, men teksten innvikla.
Ensemblet er utvida med tilsette frå prosjektet NyeNational.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret
Annie Baker:
Antipodene
Omsett av Kristofer Grønskog
Regi: Alexander Mørk-Eidem
Scenografi: Erlend Birkeland
Eit stykke moderne amerikansk dramatikk har no funne vegen til Amfiscenen. Det er eit slags dystopisk skodespel frå ein tekstredaksjon, der eit team prøver å utarbeide nye historier, men mot ein bakgrunn av kaotiske omstende. Grovt sett er det eit brennaktuelt samtidsbilete nett no. Kor mykje fiksjon treng vi for tida? Samstundes ser vi jo den klassiske modellen med historier som redningsplankar i krisesituasjonar, ein modell vi kan følge heilt attende til 1001 natt.
Stykket av Annie Baker er likevel ikkje heile tida noko vanleg framflytande drama, her vert vi flytta fram og attende mellom nær-realistiske parti og meir absurde, draumeaktige sekvensar. Noko av det er fengslande, til tider vittig. Men det er tydeleg at framsyninga kjempar seg mot ein mest hypnotisk publikumsappell som aldri heilt vert oppnådd.
Ensemblet er denne gongen gjort rikare med ein gjeng kalla NyeNational, som er tilsette ved teateret i ein prosjektperiode. Dei har alle eit heftig og fint balansert nærvær, og dei hevdar seg utmerkt saman med veteranar som Eindride Eidsvold, Øystein Røger og Sigurd Myhre. Når vi likevel ikkje vert heilt engasjerte, kjem det nok mest av ein tekst som her er for massivt episk til å leve godt på scenen, ja, sjølv om vi veit at stykket har gjort lykke i USA og i London.
Scenebiletet er mest dominert av eit stort langbord og hengande lyspærer, og nokre gonger får vi mystiske animasjonsbilete av undersjøiske vesen. Heilt lett å orientere seg i dette universet er det ikkje. Men tittelen på stykket, Antipodene, kan vel òg forståast som at heile livsoppfatninga vår kan ha sitt motstykke, og altså kan opplevast som det stikk motsette av det vi trur vi har opplevd. Eller noko slikt.
Ein av dei unge aktørane, Victoria Ose, gav elles eit særskilt inntrykk av å kunne fortelje noko ekte, truverdig, uavhengig av pode og anti ditto. Henne kjem vi til å sjå att.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret
Annie Baker:
Antipodene
Omsett av Kristofer Grønskog
Regi: Alexander Mørk-Eidem
Scenografi: Erlend Birkeland
Eit stykke moderne amerikansk dramatikk har no funne vegen til Amfiscenen. Det er eit slags dystopisk skodespel frå ein tekstredaksjon, der eit team prøver å utarbeide nye historier, men mot ein bakgrunn av kaotiske omstende. Grovt sett er det eit brennaktuelt samtidsbilete nett no. Kor mykje fiksjon treng vi for tida? Samstundes ser vi jo den klassiske modellen med historier som redningsplankar i krisesituasjonar, ein modell vi kan følge heilt attende til 1001 natt.
Stykket av Annie Baker er likevel ikkje heile tida noko vanleg framflytande drama, her vert vi flytta fram og attende mellom nær-realistiske parti og meir absurde, draumeaktige sekvensar. Noko av det er fengslande, til tider vittig. Men det er tydeleg at framsyninga kjempar seg mot ein mest hypnotisk publikumsappell som aldri heilt vert oppnådd.
Ensemblet er denne gongen gjort rikare med ein gjeng kalla NyeNational, som er tilsette ved teateret i ein prosjektperiode. Dei har alle eit heftig og fint balansert nærvær, og dei hevdar seg utmerkt saman med veteranar som Eindride Eidsvold, Øystein Røger og Sigurd Myhre. Når vi likevel ikkje vert heilt engasjerte, kjem det nok mest av ein tekst som her er for massivt episk til å leve godt på scenen, ja, sjølv om vi veit at stykket har gjort lykke i USA og i London.
Scenebiletet er mest dominert av eit stort langbord og hengande lyspærer, og nokre gonger får vi mystiske animasjonsbilete av undersjøiske vesen. Heilt lett å orientere seg i dette universet er det ikkje. Men tittelen på stykket, Antipodene, kan vel òg forståast som at heile livsoppfatninga vår kan ha sitt motstykke, og altså kan opplevast som det stikk motsette av det vi trur vi har opplevd. Eller noko slikt.
Ein av dei unge aktørane, Victoria Ose, gav elles eit særskilt inntrykk av å kunne fortelje noko ekte, truverdig, uavhengig av pode og anti ditto. Henne kjem vi til å sjå att.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Johannes Engelsen Espedals «Brottsjø» (2023) er laga av eit gamalt stakittgjerde frå kyrkjegarden ved Hoff kyrkje på Toten.
Foto: Eva Furseth
Retrobølgje på Haustutstillinga
Haustutstillinga 2024 er ei spenstig og særs variert utstilling. Her er det ingen kunstnarar som trampar i takt.
Partileiinga etter landsmøtet i Sosialistisk Venstreparti 22. februar 1976: Frå venstre nestleiar Steinar Stjernø, ny formann Berge Furre, nestleiar Berit Ås, parlamentarisk leiar Reidar T. Larsen og partisekretær Rune Fredh. Plakat: Mot kapitalmakt.
Foto: Henrik Laurvik / NTB
Personleg rapport om SV
Boka Steinar Stjernø har skrive om SV, reiser indirekte mange spørsmål utan svar.
Ukrainsk personell bruker søkjelys når dei ser etter russiske dronar.
Foto: Gleb Garanich / Reuters / NTB
Pengar er makt
Krigen utløyser stadig nye kontroversar, som når kopeken får nytt namn, medan dei russiske droneåtaka forsterkar konflikten mellom Belarus og Russland.
Donald Trump og Kamala Harris handhelsa før presidentdebatten i vippestaten Pennsylvania på onsdag.
Foto: Brian Snyder / Reuters / NTB
– Det viktigaste valet i manns minne
For USA handlar det komande presidentvalet om det amerikanske demokratiet, meiner skribent og forfattar Jan Arild Snoen.
Tidlegare president Donald Trump og visepresident Kamala Harris i presidentdebatten onsdag denne veka.
Foto: Brian Snyder / Reuters / NTB