Forstyrra Shakespeare
Kong Lear på Det Norske Teatret.
Foto: Chrisander Brun
Det Norske
Teatret, Scene 2
Etter William
Shakespeare:
Lear
Etter Edvard Hoems
gjendikting
Regi og omarbeiding: Tatu Hämäläinen
Scenografi: Chrisander Brun
Komponist: Ingvil Langgaard
Det synest å vere ein ny trend å spele klassikarar fritt etter originalen heller enn rett frå boka. Kan hende er det slik det må vere i dag. Men det er mange måtar å gjere det på. Den nærast avantgardistiske versjonen Det Norske Teatret no speler av Kong Lear, er kraftig og effektfull i uttrykket.
Framsyninga lovar eit nærlys på alderdom og det ofte ambivalente kjærleikstilhøvet mellom foreldre og born/arvingar. Men ho er altfor fragmentarisk til å fungere narrativt, og rollene er altfor distanserte til å engasjere på noko vis. Kjønnsnøytral casting er sjølvsagt veldig på moten, men det kjem aldri til å fungere dramatisk; det kan dei berre gi opp.
På eit golv av marmorklossar som etter kvart går i oppløysing, følgt av ein neonskjerm der rollenamn flimrar dyslektisk forbi, prøver skodespelarar etter beste evne å formidle sentrale utdrag frå Shakespeares tekst. «Falske» tilskodarar entrar scena som statistar og gjev ein augneblink inntrykk av publikumsmytteri. Vi aner jo at det her er lagt opp til eit slags metanivå som vi helst òg skal le av. Men det blir aldri vittig. Og heller aldri tragisk eller tankevekkjande. Denne framsyninga burde vi fått sleppe.
Bent Kvalvik
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske
Teatret, Scene 2
Etter William
Shakespeare:
Lear
Etter Edvard Hoems
gjendikting
Regi og omarbeiding: Tatu Hämäläinen
Scenografi: Chrisander Brun
Komponist: Ingvil Langgaard
Det synest å vere ein ny trend å spele klassikarar fritt etter originalen heller enn rett frå boka. Kan hende er det slik det må vere i dag. Men det er mange måtar å gjere det på. Den nærast avantgardistiske versjonen Det Norske Teatret no speler av Kong Lear, er kraftig og effektfull i uttrykket.
Framsyninga lovar eit nærlys på alderdom og det ofte ambivalente kjærleikstilhøvet mellom foreldre og born/arvingar. Men ho er altfor fragmentarisk til å fungere narrativt, og rollene er altfor distanserte til å engasjere på noko vis. Kjønnsnøytral casting er sjølvsagt veldig på moten, men det kjem aldri til å fungere dramatisk; det kan dei berre gi opp.
På eit golv av marmorklossar som etter kvart går i oppløysing, følgt av ein neonskjerm der rollenamn flimrar dyslektisk forbi, prøver skodespelarar etter beste evne å formidle sentrale utdrag frå Shakespeares tekst. «Falske» tilskodarar entrar scena som statistar og gjev ein augneblink inntrykk av publikumsmytteri. Vi aner jo at det her er lagt opp til eit slags metanivå som vi helst òg skal le av. Men det blir aldri vittig. Og heller aldri tragisk eller tankevekkjande. Denne framsyninga burde vi fått sleppe.
Bent Kvalvik
Fleire artiklar
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.
Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.
Foto: Frederik Ringnes / NTB
Husforsikring i hardt vêr
Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?