Det Norske
Teatret, Scene 2

Etter William
Shake­speare:

Lear

Etter Edvard Hoems
gjendikting
Regi og omarbeiding: Tatu Hämäläinen
Scenografi: Chrisander Brun
Komponist: Ingvil Langgaard

Det synest å vere ein ny trend å spele klassikarar fritt etter originalen heller enn rett frå boka. Kan hende er det slik det må vere i dag. Men det er mange måtar å gjere det på. Den nærast avantgardistiske versjonen Det Norske Teatret no speler av Kong Lear, er kraftig og effektfull i uttrykket.

Framsyninga lovar eit nærlys på alderdom og det ofte ambivalente kjærleikstilhøvet mellom foreldre og born/arvingar. Men ho er altfor fragmentarisk til å fungere narrativt, og rollene er altfor distanserte til å engasjere på noko vis. Kjønnsnøytral casting er sjølvsagt veldig på moten, men det kjem aldri til å fungere dramatisk; det kan dei berre gi opp.

På eit golv av marmorklossar som etter kvart går i oppløysing, følgt av ein neonskjerm der rollenamn flimrar dyslektisk forbi, prøver skodespelarar etter beste evne å formidle sentrale utdrag frå Shakespeares tekst. «Falske» tilskodarar entrar scena som statistar og gjev ein augneblink inntrykk av publikumsmytteri. Vi aner jo at det her er lagt opp til eit slags metanivå som vi helst òg skal le av. Men det blir aldri vittig. Og heller aldri tragisk eller tankevekkjande. Denne framsyninga burde vi fått sleppe.

Bent Kvalvik