Familiehelvete i fugleperspektiv
Teatermakarduoen Goksøyr & Martens treffer framleis blink med «reality»-teater.
Publikum vert vitne til eit opprivande familieoppgjer i stykket til Toril Goksøyr og Camilla Martens.
Foto: Kim Hiorthøy
Les også
Terje Strømdahl er den einaste skodespelaren som opptrer som skodespelar.
Foto: Magnus SkredeKun
Råd til «den nye makta»
Les også
Dansaren Håvard Kalseth og skodespelarem Per-Vidar Anfinnsen står på scena.
Foto: Thor Brødreskift / Festspillene i Bergen
Vakkert visuelt show
Les også
Terje Strømdahl er den einaste skodespelaren som opptrer som skodespelar.
Foto: Magnus SkredeKun
Råd til «den nye makta»
Les også
Dansaren Håvard Kalseth og skodespelarem Per-Vidar Anfinnsen står på scena.
Foto: Thor Brødreskift / Festspillene i Bergen
Vakkert visuelt show
Det Norske Teatret
Toril Goksøyr og
Camilla Martens:
Bror
Regi: Goksøyr & Martens
Scenografi og kostyme: Olav Myrtvedt
Lyddesign: Sigrun Merete Mongstad
Lysdesign: Ingeborg Staxrud Olerud
Dramaturg: Anders Hasmo
Dei to teatermakarane Toril Goksøyr og Camilla Martens har dei siste åra gjeve oss teatrale nærbilete av ålmenne livssituasjonar og livsfasar, lett identifiserbare konfliktar, og dei har gjort det med til dels frapperande overtydingskraft. Dei har sine spesielle forteljeteknikkar, som vi etter kvart byrjar å kjenne, men det kjennest likevel ikkje som om dei spelar same plata opp att. Dei har ein eigen stil.
Framsyninga Bror, som dei no spelar på Det Norske Teatret, er tredelt og kombinerer for så vidt fleire av presentasjonsformene til duoen. Fyrste del er eit såkalla vandreteater, der vi tilskodarane vert utstyrte med hovudsett og går ein rusletur ned Rosenkrantz’ gate til Honnørbrygga og opp att, og med ei høyrespelakt på øyret som heile tida fortel kvar vi skal gå, og kva tid vi skal stogge.
Deretter vert vi viste inn til hovudscena på Det Norske Teatret, for høvet ombygd til ein stillasscene, der vi sit høgt på strå og ser på ei teaterhending i fugleperspektiv, framleis med lyd på øyret. Her får vi først akt 2, eit lite, neorealistisk myldredrama, plassert på ein sjukeheim, der mange ting går føre seg samstundes. Og til slutt, etter eit elegant sceneskifte, er vi i ein familieheim der skodespelmodellen er nærare eit tradisjonelt realistisk drama.
Den raude tråden i det heile er historia om ein ung mann som har hamna i ei livskrise utan synleg naudutgang. Han har køyrt seg på rumpa med den personlege økonomien, er skild og har ein tiåring han ikkje har høve til å stille sømeleg opp for. Han har eit traumatisert tilhøve til foreldre og søsken og til eksen.
Etter som stykket skrid fram, synest familietilhøva å vere så dysfunksjonelle at vi ser stendig klårare vegen som har gått mot stupet. Ingenting tyder på at det her har vore vald, alkoholmisbruk eller konkret omsorgssvikt. Men dei vaksne borna i familien synest ikkje dei har fått den merksemda dei trong. («Trudde du vi hadde det bra, mor, berre for at vi ikkje klaga?»)
Ensemblet, med mellom andre Oddgeir Thune som bror og Agnes Kittelsen, Julie Moe Sandø og Maren Johanne Olufsen som systrer, for ikkje å gløyme Marianne Krogh som mor og Casper Falck-Løvås som tiåringen, alle gjer dei ein stram og intens innsats i ein leverapport som i større eller mindre grad kunne handle om dei fleste av oss. Kan hende alle.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret
Toril Goksøyr og
Camilla Martens:
Bror
Regi: Goksøyr & Martens
Scenografi og kostyme: Olav Myrtvedt
Lyddesign: Sigrun Merete Mongstad
Lysdesign: Ingeborg Staxrud Olerud
Dramaturg: Anders Hasmo
Dei to teatermakarane Toril Goksøyr og Camilla Martens har dei siste åra gjeve oss teatrale nærbilete av ålmenne livssituasjonar og livsfasar, lett identifiserbare konfliktar, og dei har gjort det med til dels frapperande overtydingskraft. Dei har sine spesielle forteljeteknikkar, som vi etter kvart byrjar å kjenne, men det kjennest likevel ikkje som om dei spelar same plata opp att. Dei har ein eigen stil.
Framsyninga Bror, som dei no spelar på Det Norske Teatret, er tredelt og kombinerer for så vidt fleire av presentasjonsformene til duoen. Fyrste del er eit såkalla vandreteater, der vi tilskodarane vert utstyrte med hovudsett og går ein rusletur ned Rosenkrantz’ gate til Honnørbrygga og opp att, og med ei høyrespelakt på øyret som heile tida fortel kvar vi skal gå, og kva tid vi skal stogge.
Deretter vert vi viste inn til hovudscena på Det Norske Teatret, for høvet ombygd til ein stillasscene, der vi sit høgt på strå og ser på ei teaterhending i fugleperspektiv, framleis med lyd på øyret. Her får vi først akt 2, eit lite, neorealistisk myldredrama, plassert på ein sjukeheim, der mange ting går føre seg samstundes. Og til slutt, etter eit elegant sceneskifte, er vi i ein familieheim der skodespelmodellen er nærare eit tradisjonelt realistisk drama.
Den raude tråden i det heile er historia om ein ung mann som har hamna i ei livskrise utan synleg naudutgang. Han har køyrt seg på rumpa med den personlege økonomien, er skild og har ein tiåring han ikkje har høve til å stille sømeleg opp for. Han har eit traumatisert tilhøve til foreldre og søsken og til eksen.
Etter som stykket skrid fram, synest familietilhøva å vere så dysfunksjonelle at vi ser stendig klårare vegen som har gått mot stupet. Ingenting tyder på at det her har vore vald, alkoholmisbruk eller konkret omsorgssvikt. Men dei vaksne borna i familien synest ikkje dei har fått den merksemda dei trong. («Trudde du vi hadde det bra, mor, berre for at vi ikkje klaga?»)
Ensemblet, med mellom andre Oddgeir Thune som bror og Agnes Kittelsen, Julie Moe Sandø og Maren Johanne Olufsen som systrer, for ikkje å gløyme Marianne Krogh som mor og Casper Falck-Løvås som tiåringen, alle gjer dei ein stram og intens innsats i ein leverapport som i større eller mindre grad kunne handle om dei fleste av oss. Kan hende alle.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Den raude tråden er ung mann som har hamna i ei livskrise.
Les også
Terje Strømdahl er den einaste skodespelaren som opptrer som skodespelar.
Foto: Magnus SkredeKun
Råd til «den nye makta»
Les også
Dansaren Håvard Kalseth og skodespelarem Per-Vidar Anfinnsen står på scena.
Foto: Thor Brødreskift / Festspillene i Bergen
Vakkert visuelt show
Fleire artiklar
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.