Nationaltheatret, Kanonhallen

Linn Skåber:

Mens vi venter på no’ Godt

Regi: Cathrine Telle
Scenografi: Even Børsum

Det første vi får sjå frå Nationaltheatret i 2022 er eit nyskrive stykke av Linn Skåber, skrive for henne og kollega og venninne Ine Jansen. Det er ein tekst som er vorten til som følge av at dei diverre (?) ikkje kunne få spele dei to mannlege hovudrollene i Mens vi ventar på Godot.

Det gjer dei to eit stort poeng av i byrjinga av stykket, og vi aner den etter kvart velkjende strukturen, der vi skal overtydast om at dei på scena fortel ope om seg sjølv. På riktig. Så spørst det kor mykje vi skal tru på dei.

Subtile dialogar

Etter kvart vert dialogane mellom dei to såpass subtile at vi etter kvart venner oss til at dette er eit skodespel, sjølv om dei framleis kallar kvarandre Linn og Ine. Dei utfordrar kvarandre med hjartesukk og frustrerte utblåsingar om saker og ting dei er opptekne av – og dritleie av – der dei per no er i livet sitt. Men poenga og utageringa minner mistenkeleg mykje om det som gjerne vert presentert i eit standard norsk standupshow.

I motsetnad til stykket dei eigentleg ville spele, har ikkje desse skodespelarane den imploderande resignasjonen som personane har hjå Beckett. Dei er fulle av f... Nokre hint til originalstykket er her likevel. Det mest markante er barnet som kjem inn midt i stykket for overbringe ei melding.

For denne sjåaren har scenene med barnet alltid vore dei mest gripande i Mens vi ventar på Godot, og forbløffande nok er det også i denne framsyninga, når den vesle guten kjem inn, at dette vert overtydande dramatisk.

Herifrå kan ikkje Skåber og Jansen lenger lene seg på frontalt publikumsfrieri, som det til då har vore vel mykje av, men møte ein utfordrar. Dei oppfører seg ganske usympatisk mot den merkelege vesle guten, og nett det skaper ein ubalanse i framsyninga som er rett spennande.

Sprikande

Men i det store og heile spriker denne forma litt for mykje i fleire retningar til at det kan bli heil ved av det. Og ein kan jammen byrje å undre seg: Er det vorte for gamaldags å spele teater der dei på scenen framstiller oppdikta personar? Skal vi frå no av halde oss til skodespelarar som «liksom» speler seg sjølv? I så fall trur eg vi er mange som vil sakne det ekte skodespelet. Mennesket lever ikkje av standup åleine.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.