Dobbelt sjølvportrett med varme
To kjendisaktørar bryt teatralsk-isen og verkar ærlege.
Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad kombinerer småprat og kunstnarlege innslag.
Foto: Øyvind Ganesh / Ganeshfoto
Edderkoppen Scene/ Over Norge
Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad:
Bestevenner. En forestilling om vennskap, roller og litt om mor
Med Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad
Det har vore sagt før, av denne meldaren og andre, at sjølvbiografiske standupshow kan ta litt vel mykje av for tida, både på teater og TV, og ikkje minst i det nokre kjendisskribentar kamuflerer som romanar. Når det gjeld skodespelarar, er det ikkje utan risiko ein lèt dei sleppe til for å snakke om seg sjølv ein heil kveld. Det kan fort bli pinleg sjølvskrytande. I mange tilfelle kan det òg verke uekte, løgnaktig.
Kunstnarlege innslag
Litt redd vert ein i opninga på «realityshowet» som Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad presenterer på Edderkoppen. Måten dei introduserer kvarandre og seg sjølve på, er heller kokett og kvasiimprovisert. Replikkane verkar nøye innøvde. Her må noko skje, viss vi skal tru på det dei fortel om arbeidet og den lange vennskapen sin.
Men heldigvis: Noko skjer. Og det skjer frå den augneblinken dei greier å kombinere det småpratande med reelle kunstnarlege innslag. Derifrå har dei oss i den hole handa si.
Songleg og musikalsk (på gitar) klemmer Hjelmeland til med den vedunderlege versjonen av Bob Dylans «Make you feel my love/ Fordi jeg elsker deg», og sterkt rørande er visa han har skrive – og syng – til minne om Wenche Foss. Mestad på si side gjer det vanskelege stuntet å framføre Olav H. Hauge-diktet «Det er den draumen» som dramatisk monolog – og overtyder.
Dikt og sanning
Hjelmelands klassiske reprise på Jeppe undervegs til drikkebua er kosteleg og magisk, og Mestads vesle private vitnesbyrd om seg sjølv og mor si, som til slutt går over i ei yndig tolking av «Mor Aases død» (Hjelmeland som Peer og Mestad som Aase), er òg nærast hypnotiserande godt.
Vi kunne nemne fleire enkeltnummer med heider, men som sagt, det er i den gode miksen av dikt og sanning at vi kjenner at desse to karane verkeleg byr på seg sjølve. Denne framsyninga rakk vi å sjå laurdagen før teatera og kinoane i Oslo stengde for resten av november. Eit så pass hjarteleg sceneshow kjendes som eit varmt, vennskapeleg handtrykk på veg inn i ein truleg laber førvinter.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Edderkoppen Scene/ Over Norge
Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad:
Bestevenner. En forestilling om vennskap, roller og litt om mor
Med Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad
Det har vore sagt før, av denne meldaren og andre, at sjølvbiografiske standupshow kan ta litt vel mykje av for tida, både på teater og TV, og ikkje minst i det nokre kjendisskribentar kamuflerer som romanar. Når det gjeld skodespelarar, er det ikkje utan risiko ein lèt dei sleppe til for å snakke om seg sjølv ein heil kveld. Det kan fort bli pinleg sjølvskrytande. I mange tilfelle kan det òg verke uekte, løgnaktig.
Kunstnarlege innslag
Litt redd vert ein i opninga på «realityshowet» som Bjarte Hjelmeland og Henrik Mestad presenterer på Edderkoppen. Måten dei introduserer kvarandre og seg sjølve på, er heller kokett og kvasiimprovisert. Replikkane verkar nøye innøvde. Her må noko skje, viss vi skal tru på det dei fortel om arbeidet og den lange vennskapen sin.
Men heldigvis: Noko skjer. Og det skjer frå den augneblinken dei greier å kombinere det småpratande med reelle kunstnarlege innslag. Derifrå har dei oss i den hole handa si.
Songleg og musikalsk (på gitar) klemmer Hjelmeland til med den vedunderlege versjonen av Bob Dylans «Make you feel my love/ Fordi jeg elsker deg», og sterkt rørande er visa han har skrive – og syng – til minne om Wenche Foss. Mestad på si side gjer det vanskelege stuntet å framføre Olav H. Hauge-diktet «Det er den draumen» som dramatisk monolog – og overtyder.
Dikt og sanning
Hjelmelands klassiske reprise på Jeppe undervegs til drikkebua er kosteleg og magisk, og Mestads vesle private vitnesbyrd om seg sjølv og mor si, som til slutt går over i ei yndig tolking av «Mor Aases død» (Hjelmeland som Peer og Mestad som Aase), er òg nærast hypnotiserande godt.
Vi kunne nemne fleire enkeltnummer med heider, men som sagt, det er i den gode miksen av dikt og sanning at vi kjenner at desse to karane verkeleg byr på seg sjølve. Denne framsyninga rakk vi å sjå laurdagen før teatera og kinoane i Oslo stengde for resten av november. Eit så pass hjarteleg sceneshow kjendes som eit varmt, vennskapeleg handtrykk på veg inn i ein truleg laber førvinter.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Tekniske problem mellom Carlsen og Niemann.
Foto: Chess.com
Skandaleduellen
«Før Speed Chess Championship var eg 'gira'. Dette var så spanande som moderne sjakk kan vera.»
Kor mykje skal den enkelte forelder ha å seie over barnet? Spørsmålet er til vurdering når barnelova skal oppdaterast.
Foto: Sara Johannessen Meek / NTB
Flytterett eller vetorett?
Skal mor eller far kunne ta med seg barna og flytte langt bort etter eit samlivsbrot? Barne- og familiedepartementet vil gjere det vanskelegare for fleire, men møter motstand.
Den norske komponisten Sigurd Lie (1871–1904).
Klår kulokk
Der er både norsk og tysk nasjonalromantikk i Sigurd Lies romansar.
Gulrotsuppe med eit dryss graslauk og olivenolje.
Foto: Dagfinn Nordbø
Suppehimmelen
«Eg skjønar meg ikkje på kakebakst, for oppskriftene er så biskopstrenge, dei har lite slingringsmon for kreative påhitt.»
Jasmine Trinca i hovudrolla som Maria Montessori, som med ein ny pedagogikk la grunnlaget for montessoriskular over heile verda.
Foto: Another World Entertainment
Traust revolusjon
Det er null nytt i filmen om nyskapingane til Maria Montessori.
Papiravisa