Det framande like om hjørnet

Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.

Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.

Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.

Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare