Det framande like om hjørnet
Tante Ulrikkes vei i teaterform er energisk og avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk.
Gaute Adela Aastorp Cudjoe og Manish Sharma kontrasterer kvarandre effektivt i rollene som Jamal og Mo.
Foto: Det Norske Teatret
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Det Norske Teatret, Scene 2
Zeshan Shakar
Tante Ulrikkes vei
Dramatisert av Victoria Meirik og Carl Morten Amundsen
Regi: Victoria Meirik
Scenografi: Unni Walstad
Videodesign: Simon Valentine
Debutromanen Tante Ulrikkes vei, om to innvandrarungdomar frå Stovner, kom som ei kule på marknaden for tre år sidan, og no er det snart eit år sidan dramatiseringa hadde premiere på Det Norske Teatrets nye Grorouddalen-filial, Rommen Scene. Stykket skulle ha vore på Riksteatret-turné i vår. No får det i staden, langt om lenge, ein ny runde på hovudhuset.
Denne meldaren rakk ikkje å sjå stykket i haust, men nettopp for oss meldarar er det tankevekkande av og til å få vurdere ei framsyning som alt er trygg og varm i trøya, ei god stund etter premieren. Tante Ulrikkes vei er ei intens og energisk framsyning, avansert i både spel og audiovisuelt uttrykk. I raskt skiftande sekvensar får vi innblikk i livet til dei to unge gutane, som kjem frå ressursmessig svært ulike familietilhøve og har heilt ulike framtidsplanar, men som like fullt kjempar den same kampen for å finne ei varig plattform i den norske kulturjungelen.
Dei to røystene, som lèt seg høyre side om side, noko romanen fekk stor åtgaum for å formidle, kontrasterer kvarandre effektivt på scenen òg, med Manish Sharma som den ambisiøse, flinke, men òg usikre Mo, og Gaute Adela Aastorp Cudjoe som den hyperaktive, desperate Jamal, tilsynelatande midt i ein rapp kva enn som skjer. Ragnhild Meling Enoksen spelar to roller, kjærleiksinteressa til dei båe. Ho gjer det med nyanserik versatilitet, og det svingar av songrøysta hennar.
Scenerommet er dominert av kvadratiske klossar; nokre av dei blir det projisert levande bilete på. Både musikkbruk og videodesign byggjer opp om ei kvilelaus og eruptiv teaterhending, og dei tre unge på scenen har alle nærvær og nerve til å halde oss fast gjennom dei to timane stykket varer, utan pause.
Essensen i romanen kunne neppe fått ei betre omforming til eit nytt medium.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kjersti Halvorsen er psykolog og forfattar.
Foto: Lina Hindrum
Fadesar og fasadar
Roboten blir til mens vi ror.
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Penélope Cruz i rolla som mor til Adriana eller Andrea, spelt av Luana Giuliani.
Foto: Wildside
Roma – ein lukka by
Filmmelding: Italiensk oppvekstdrama sveipt i 70-talet skildrar tronge kjønnsnormer og fridomstrong.
Studentar på Universitetsbiblioteket på Blindern i Oslo.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Ja til skule, nei til studentfabrikk
Diverre er samarbeidet mellom skulen og høgre utdanningsinstitusjonar ofte dårleg.
Ein soldat ber eit portrett av den drepne våpenbroren og aktivisten Pavel Petrisjenko i gravferdsseremonien hans i Kyiv 19. april. Petrisjenko døydde i kamp mot russiske okkupantar aust i Ukraina. Han er tidlegare omtalt i denne spalta fordi han arbeidde for å stogge pengespel som finansiering av det ukrainske forsvaret.
Foto: Valentyn Ogirenko / Reuters / NTB
Hagen til Kvilinskyj finst ikkje lenger
Alle historier, det gjeld òg dei som ser ut til å ha nådd slutten, har eit framhald.
Papiravisa