Nationaltheatret

William Shakespeare:

Hamlet

Omsett av André Bjerke
Regi: Johannes Holmen Dahl
Scenografi, kostyme: Nia Damerell
Komponist: Alf Lund Godbolt

Den særeigne og omtykte regissøren Johannes Holmen Dahl har tilsynelatande eit langstrekt prosjekt i å gå laus på klassikarane. Han likar å spele dei i eit nedstrippa rom med minst mogleg taktile effektar, frontalt spel sjølv i intense dialogscener og gjerne med eit hardt lydbilete.

Av og til vert det fjetrande teater av det. Skodespelarane ser alltid ut til å bli inspirerte av han. Men treffer han den menneskelege nerven i dramatikken, så vi identifiserer oss? Tja...

Komprimert

Shakespeares Hamlet er jo, som dei fleste store drama, ei historie både om individets einsame kamp mot majoriteten og om dilemmaa makthavarar i samfunnet har i klemma mellom kjensler og fornuft, mellom medynk og kynisme. I denne kampen er det mange som går til grunne og døyr, menneske med store forventningar til livet.

I denne versjonen er handlinga nennsamt komprimert – og ivareteken – i ei framsyning på 100 minutt. Vi saknar mest ingen av dei berande elementa. Skodespelarane gjev faste og klåre studiar av karakterane, og mykje kviler sjølvsagt på Herbert Nordrum i tittelrolla.

Han tekstar framifrå og gir eit overtydande inntrykk av eit desperat menneske, også i mimikk og kroppsspråk. Det vi kan sakne både hjå han og dei andre, er kan hende nett det regissøren ikkje har vilja ha: varm kommunikasjon.

Det er faktisk mest i monologane desse personane nærmar seg noko som kan røre oss. Utanom Nordrum gjeld dette både Håkon Ramstads Polonius, Jan Gunnar Røises Claudius og Kim Haugens Gjenferdet. Debutanten Maria Kristine Hildonen som Ofelia viser ein frisk og trygg scenisk spontanitet, men vanvitsscena kan ho ikkje berge i ei så stilisert form. Heller ikkje substituttet for teater-i-teater-scena fungerer, slik det her kjem som ein crazy-performance frå Hamlet sjølv.

Rein tango

To unnatak frå den strenge, ikkje-emosjonelle regien registrerer vi i oppgjersscena mellom Hamlet og Gertrude (Ågot Sendstad), og i scena mellom Hamlet og gravaren (her Anne Krigsvold). I desse scenene er det kontakt; det er rein tango.

Men sjølv med eit så handplukka ensemble som dette kan ikkje The Tragedy of Hamlet, Prince of Denmark røske heilt tak i oss i ein så stramt stilisert versjon. Det er sterkt og raust i uttrykket. Men det blir aldri heilt tragedie.

Bent Kvalvik

Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.