KompaniA / Moster Amfi

Ane Berentsen og Jørn Kvist:

Hekseringen

Musikk: Jørn Lavoll og Linn Kathrin Taklov; Regi og koreografi: Hilde Hoff Andersen; Kostymedesign: Lene Johannessen; Lysdesign: Simon Alvsvåg; Pyrodesign: Karianne Sørlie

Det vakre Moster Amfi er som skapt for ei framsyning som denne – i ei nedlagd marmorgruve. Tek du turen gjennom ein om lag 150 meter lang gruvegang, der det tidlegare har vore henta ut kalkstein, kjem du rett inn i amfiet – etter først å ha utsett deg for ymse skremsel i form av små hekser og trollmenn, kanskje også bøddelen sjølv.

Familiemusikalen Hekseringen tek oss tilbake til Bergen anno 1665, ei tid med heksejakt og heksebrenning og frykt blant folk – ei frykt somme maktpersonar visste å spele på og forsterke. Denne historia dreier seg ikkje om den mest vidgjetne av alle norske «hekser», Anne Pedersdotter, men ei fiktiv bestemor («Besta», spelt at Monica Kloster), som rett nok er heks, men av det slaget som har evna til å lækje og gjere godt.

Då ho blir arrestert og skal ende sine dagar på bålet, er det dotterdottera Kristina (Ronja Evina Haugen) og vennen hennar, Peder, (Adrian Tveita-Larsen) som må i aksjon for å freiste å redde henne frå flammene.

Den episodiske hovudhistoria er noko tynn, og stundom blir det i meste laget med løye og komiske påfunn. Det går utover framdrifta, men store, godt koreograferte masseopptrinn og vakre tablå syter for dynamikk og rørsle. Og når klokka går mot midnatt og natta langsamt senkar seg over Moster Amfi, er det som om trollskapen grip tak i oss alle. Farlege flammar og pyroteknikk, mellom annna ein brennande kross på bergveggen, forsterkar inntrykket.

Framsyninga får fint fram kor lett det er å suggerere massane når tilhøva ligg til rette for det, især i ei tid med frykt for det som er annleis. Då lyder eit taktfast «Brenn ho! Brenn ho!».

Ein forteljar (Nina Meldahl Olsen) opptrer med stor scenisk tryggleik og bind scenene saman. Ho beveger seg høgt og lågt på arenaen. Som dagleg leiar av Moster Amfi er ho på heimebane. Synge kan ho òg. Men den røysta som hevar seg over alle andre, eig Monica Kloster. Ho har rett nok inga røynsle som musikalartist, men heilt framand for song- og musikklivet er ho ikkje. Også forfattaren og musikaren Anders Totland gjer ein fin innsats som nattmann, og Stian Tønder, kjent frå den lokale revyscena, skaper ein biskop så slu og djevelsk som han skal vere.

Men stjerna i laget er 13 år gamle Ronja Evina Haugen i den krevjande rolla som Kristina. Både i spel og song meistrar ho oppgåva godt. Likeins gjer jamgamle Adrian Tveita-Larsen med sitt komiske talent ein god figur i kampen for å berge Besta.

Det er ei oppsetjing med berre amatørar, dette, om lag 80 i talet med stort og smått, men framsyninga verkar ikkje spesielt amatørmessig. Større og mindre massescener er godt koreograferte og blir gjennomførte med nokolunde presisjon (men heldigvis ikkje for mykje), og store og små veit kva dei har å gjere – og gjer det.

Jan H. Landro

Jan H. Landro er forfattar, journalist og fast teatermeldar i Dag og Tid.