Alle skal i jorda
Enstad & trio tek oss med på ein fengjande tur på mørke vegar.
Ein musikalst aftan med Marika Enstad.
Foto: Øyvind Eide
Nationaltheatret/Torshovteatret
Det blåser skarpt fra endeløse sletter. En musikalsk aften med Marika Enstad
Regi: Hanne Tømta
Produsent: Margrethe Aabye
Det kan fortone seg som ein isklår aktualitet no i dag, når vi har levd eit par månader i dommedagsliknande unnatakstilstand, at teateret tek publikum til seg att med ein slags songleg meditasjon om mørke, einsemd, angst og død. Men den intime teaterkonserten Marika Enstad no framfører, med tre musikarar, skulle faktisk hatt premiere i mars. Det heiter seg at livet imiterer kunsten, og stundom, ja, så er det vel rett og slett det det gjer.
Med songar, dei fleste på engelsk, og med lite tørrprat mellom låtane, er dette i utgangspunktet mest konsert, og det som her er av teaterregi, er så diskret og saumlaust gjort at vi eigentleg ikkje merkar det.
Marika Enstad har gjennom ein 25-årig karriere rørt seg fram og attende mellom klassisk institusjonsdramatikk og grenseutprøvande avantgardeteater, og ho har heile tida halde vokalisten i seg ved like. Utan å ende i korkje tradisjonell visesong eller glatt musikalsjanger har ho heile tida halde songaren og skodespelaren i seg i kontakt med kvarandre. Når ho denne gongen, rå og usentimental og med ein fengslande nyansert dynamikk, gjev versjonar av Leonard Cohen, Tom Waits, Edith Piaf, Johnny Cash, Elvis, Stefan Sundström, Anne Grete Preus og andre, er ho sjølvsagt og heile tida meir enn berre songar. Det er ein diskret sårheit under den kontrollerte yta som gjev ekstra djupn til både tonane og orda. Kontakten mellom Enstad og trioen – Peder Varkøy, Vidar Løvstad og Jon Rørmark – er som hand i hanske, og reint magisk er augneblinken der Enstads falsettone glir umerkeleg over i Rørmarks flageolettone på kontrabassen.
Tekstane her er ikkje eigna for laurdagsdansen, det handlar mykje om å våge å sjå livsens mørke i kvitauget. Men her er òg liner som minner oss om at vi ikkje er så aleine som vi trur. «Det finst alltids lyspunkt», seier Marika Enstad til åskodarane, «og for meg er eit av dei å få sjå dykk her i kveld.» Ut frå responsen på premieren var det ikkje tvil om at også dette lyspunktet slo attende.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Nationaltheatret/Torshovteatret
Det blåser skarpt fra endeløse sletter. En musikalsk aften med Marika Enstad
Regi: Hanne Tømta
Produsent: Margrethe Aabye
Det kan fortone seg som ein isklår aktualitet no i dag, når vi har levd eit par månader i dommedagsliknande unnatakstilstand, at teateret tek publikum til seg att med ein slags songleg meditasjon om mørke, einsemd, angst og død. Men den intime teaterkonserten Marika Enstad no framfører, med tre musikarar, skulle faktisk hatt premiere i mars. Det heiter seg at livet imiterer kunsten, og stundom, ja, så er det vel rett og slett det det gjer.
Med songar, dei fleste på engelsk, og med lite tørrprat mellom låtane, er dette i utgangspunktet mest konsert, og det som her er av teaterregi, er så diskret og saumlaust gjort at vi eigentleg ikkje merkar det.
Marika Enstad har gjennom ein 25-årig karriere rørt seg fram og attende mellom klassisk institusjonsdramatikk og grenseutprøvande avantgardeteater, og ho har heile tida halde vokalisten i seg ved like. Utan å ende i korkje tradisjonell visesong eller glatt musikalsjanger har ho heile tida halde songaren og skodespelaren i seg i kontakt med kvarandre. Når ho denne gongen, rå og usentimental og med ein fengslande nyansert dynamikk, gjev versjonar av Leonard Cohen, Tom Waits, Edith Piaf, Johnny Cash, Elvis, Stefan Sundström, Anne Grete Preus og andre, er ho sjølvsagt og heile tida meir enn berre songar. Det er ein diskret sårheit under den kontrollerte yta som gjev ekstra djupn til både tonane og orda. Kontakten mellom Enstad og trioen – Peder Varkøy, Vidar Løvstad og Jon Rørmark – er som hand i hanske, og reint magisk er augneblinken der Enstads falsettone glir umerkeleg over i Rørmarks flageolettone på kontrabassen.
Tekstane her er ikkje eigna for laurdagsdansen, det handlar mykje om å våge å sjå livsens mørke i kvitauget. Men her er òg liner som minner oss om at vi ikkje er så aleine som vi trur. «Det finst alltids lyspunkt», seier Marika Enstad til åskodarane, «og for meg er eit av dei å få sjå dykk her i kveld.» Ut frå responsen på premieren var det ikkje tvil om at også dette lyspunktet slo attende.
Bent Kvalvik
Bent Kvalvik er filmarkivar og fast teatermeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Abid Raja er advokat og Venstre- politikar.
Foto: Lina Hindrum
Det trugande utanforskapet
På sitt beste er Vår ære og vår frykt historia om ei integrering på retur og ei kraftig åtvaring om kva som kan skje som følgje av det.
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.
Papiravisa