JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

Meldingar

Sorgmonster i rekekabaret

Heidi Furre skriv med djup innsikt i menneskesinnet i Technotika.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Heidi Furres femte roman er nominert til Brageprisen 2024.

Heidi Furres femte roman er nominert til Brageprisen 2024.

Foto: Julia Naglestad

Heidi Furres femte roman er nominert til Brageprisen 2024.

Heidi Furres femte roman er nominert til Brageprisen 2024.

Foto: Julia Naglestad

3645
20241115
3645
20241115

Roman

Heidi Furre:

Technotika

Flamme Forlag

Livet er utan dramaturgi, tenkjer stundom hovudpersonen i romanen Technotika, ei kvinne på om lag 25 år, student utan tydeleg mål, einsleg Tinder-brukar med ei Skybert-liknande venninne, Leila, men først og fremst med eit stort tap å bera på, den fem år yngre broren som døydde av kreft. Sorga er til stades i alt ho tenkjer, observerer og gjer. Når ho også tenkjer at livet er ein rekekabaret, ser denne lesaren føre seg den dissande aspiken som sorga, det som alt anna er sausa inn i. Og der inne er vel ho også, som eit sorgmonster.

«Kanskje det ikkje var så dumt å ta ei dum tatovering. Så slapp ein å gå på jobbintervju resten av livet.»

Det er sommar, og ho og Leila har flytta mellombels inn i eit bygg som vert kalla Technotika, det er eit tidlegare studentkollektiv som elles står tomt om sommaren. Leila gjer heller lite av seg, men den sørgmodige rører seg rundt i området, og kjem etter kvart i kontakt med ein gut, Samuel, som står bak disken på ein bensinstasjon.

Himmelen

Landet dei er i, er truleg Noreg, men somme teikn tyder på at folka i boka ligg nokre år framom oss. Det er svært varmt, og himmelen ser til tider annleis ut enn han gjer til vanleg no, eller slik me gjerne trur me ser han. (Les ein tekstar frå antikken, kan ein få inntrykk av at fargen blå er noko folk har funne på i ettertid.) Det kryr av insekt, men fuglar vantar, og mellom insekta er det sirissar og digre grashopper. Det er noko ulukkevarslande over alt i hop, men det er berre perifere kulissar, for det viktige i boka er framstillinga av sorg og observasjonen av andre menneske.

Me får vita heller lite om ho som fører ordet, ho seier mest om sjukdomen til broren, korleis han utvikla seg, og om det litt kalde og upersonlege sjukehusstellet, som eg i ein slik samanheng vil kalla sjukdomsindustri. Det er ikkje det at det eigentleg skortar på den materielle omsorga, men ho er standardisert, og sjølv om unge sjuke får meir og betre merksemd enn eldgamle, er det likevel kjensla av upersonleg og oppskriftsmessig handsaming som står att. Slik vert det ikkje av di nokon har gjort ein feil, men av di staten ikkje kan møta deg som individ. Eg kjem i tankar om songen Hög standard av svenske Peps Persson frå 1975, der han nyttar eit omgrep frå regjeringshald når det gjeld bustadbygginga i Sverige. Problemet med høg standard er at det framleis er standard.

Livslaup

Når Leila, mellom anna i ei sorggruppe, ser på andre personar, er ho fenomenal til å finna fram til ambisjonane deira og til å sjå korleis dei kjem til å verta vonbrotne. Ho diktar opp truverdige livslaup vidare, og ho syner ei imponerande forståing av korleis folk faktisk er. Dette kjem fram ved mange ulike høve, også når ho refererer noko Samuel frå bensinstasjonen fortel om ein tidlegare jobb han hadde, og korleis han vart oppsagd. Det er både tragedie og stor komikk i denne sekvensen, som er så intenst ekte at han berre vera dikta opp. Eller reell.

Når ho ser ei kvinne som har tatovert stjerner i ansiktet, tenkjer ho: «Kanskje det ikkje var så dumt å ta ei dum tatovering. Så slapp ein å gå på jobbintervju resten av livet. Ein fekk starte for seg sjølv, som gjetar eller vippedesignar.» Ja, just det!

Det er noko søtt inst i sorga, eitkvart underleg lokkande og vanedannande. I rekekabareten er derimot det meste salt. Som tårer. Men sjølv om tårer vert skildra i boka, er ikkje teksten sentimental. Han er derimot original, sannferdig, plausibel og god.

Odd W. Surén

Odd W. Surén er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Roman

Heidi Furre:

Technotika

Flamme Forlag

Livet er utan dramaturgi, tenkjer stundom hovudpersonen i romanen Technotika, ei kvinne på om lag 25 år, student utan tydeleg mål, einsleg Tinder-brukar med ei Skybert-liknande venninne, Leila, men først og fremst med eit stort tap å bera på, den fem år yngre broren som døydde av kreft. Sorga er til stades i alt ho tenkjer, observerer og gjer. Når ho også tenkjer at livet er ein rekekabaret, ser denne lesaren føre seg den dissande aspiken som sorga, det som alt anna er sausa inn i. Og der inne er vel ho også, som eit sorgmonster.

«Kanskje det ikkje var så dumt å ta ei dum tatovering. Så slapp ein å gå på jobbintervju resten av livet.»

Det er sommar, og ho og Leila har flytta mellombels inn i eit bygg som vert kalla Technotika, det er eit tidlegare studentkollektiv som elles står tomt om sommaren. Leila gjer heller lite av seg, men den sørgmodige rører seg rundt i området, og kjem etter kvart i kontakt med ein gut, Samuel, som står bak disken på ein bensinstasjon.

Himmelen

Landet dei er i, er truleg Noreg, men somme teikn tyder på at folka i boka ligg nokre år framom oss. Det er svært varmt, og himmelen ser til tider annleis ut enn han gjer til vanleg no, eller slik me gjerne trur me ser han. (Les ein tekstar frå antikken, kan ein få inntrykk av at fargen blå er noko folk har funne på i ettertid.) Det kryr av insekt, men fuglar vantar, og mellom insekta er det sirissar og digre grashopper. Det er noko ulukkevarslande over alt i hop, men det er berre perifere kulissar, for det viktige i boka er framstillinga av sorg og observasjonen av andre menneske.

Me får vita heller lite om ho som fører ordet, ho seier mest om sjukdomen til broren, korleis han utvikla seg, og om det litt kalde og upersonlege sjukehusstellet, som eg i ein slik samanheng vil kalla sjukdomsindustri. Det er ikkje det at det eigentleg skortar på den materielle omsorga, men ho er standardisert, og sjølv om unge sjuke får meir og betre merksemd enn eldgamle, er det likevel kjensla av upersonleg og oppskriftsmessig handsaming som står att. Slik vert det ikkje av di nokon har gjort ein feil, men av di staten ikkje kan møta deg som individ. Eg kjem i tankar om songen Hög standard av svenske Peps Persson frå 1975, der han nyttar eit omgrep frå regjeringshald når det gjeld bustadbygginga i Sverige. Problemet med høg standard er at det framleis er standard.

Livslaup

Når Leila, mellom anna i ei sorggruppe, ser på andre personar, er ho fenomenal til å finna fram til ambisjonane deira og til å sjå korleis dei kjem til å verta vonbrotne. Ho diktar opp truverdige livslaup vidare, og ho syner ei imponerande forståing av korleis folk faktisk er. Dette kjem fram ved mange ulike høve, også når ho refererer noko Samuel frå bensinstasjonen fortel om ein tidlegare jobb han hadde, og korleis han vart oppsagd. Det er både tragedie og stor komikk i denne sekvensen, som er så intenst ekte at han berre vera dikta opp. Eller reell.

Når ho ser ei kvinne som har tatovert stjerner i ansiktet, tenkjer ho: «Kanskje det ikkje var så dumt å ta ei dum tatovering. Så slapp ein å gå på jobbintervju resten av livet. Ein fekk starte for seg sjølv, som gjetar eller vippedesignar.» Ja, just det!

Det er noko søtt inst i sorga, eitkvart underleg lokkande og vanedannande. I rekekabareten er derimot det meste salt. Som tårer. Men sjølv om tårer vert skildra i boka, er ikkje teksten sentimental. Han er derimot original, sannferdig, plausibel og god.

Odd W. Surén

Odd W. Surén er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid

Emneknaggar

Fleire artiklar

Teikning: May Linn Clement

KommentarSamfunn

Cuba framfor kollaps?

Den cubanske nasjonen lir no av den kanskje største systemkrisa sidan kolonitida.

VegardBye

Teikning: May Linn Clement

KommentarSamfunn

Cuba framfor kollaps?

Den cubanske nasjonen lir no av den kanskje største systemkrisa sidan kolonitida.

VegardBye
Statsminister Jonas Gahr Støre avsluttar Kina-vitjinga i fjor i Shanghai, den største byen i landet og den travlaste hamna i verda.

Statsminister Jonas Gahr Støre avsluttar Kina-vitjinga i fjor i Shanghai, den største byen i landet og den travlaste hamna i verda.

Foto: Heiko Junge / NTB

UtanriksSamfunn

Noreg skal vera det mest demokratiske landet i verda, men ignorerer Asias fremste og samstundes mest truga demokrati

HalvorEifring
Statsminister Jonas Gahr Støre avsluttar Kina-vitjinga i fjor i Shanghai, den største byen i landet og den travlaste hamna i verda.

Statsminister Jonas Gahr Støre avsluttar Kina-vitjinga i fjor i Shanghai, den største byen i landet og den travlaste hamna i verda.

Foto: Heiko Junge / NTB

UtanriksSamfunn

Noreg skal vera det mest demokratiske landet i verda, men ignorerer Asias fremste og samstundes mest truga demokrati

HalvorEifring

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis