Snakkesalig
Offer for overgrep i den katolske kyrkja i Lyon får ei stemme i nytt drama av François Ozon.
Filmskapar Ozon skal ha ære for å ta til orde mot den institusjonelle stilla så mange har lidd under i all den tid.
Foto: SF Anytime / Blockbuster
Drama
Regi: François Ozon
Ved Guds nåde (Orig.tittel: Grâce à Dieu)
Med: Melvil Poupaud, Denis Ménochet, Swann Arlaud
SF Anytime / Blockbuster
Ved Guds nåde handlar om ei sak som framleis var i rettsvesenet då filmen hadde fransk premiere i fjor.
Alexandre (Poupaud), François (Ménochet) og Emmanuel (Arlaud) er alle offer for løyndomane det katolske hierarkiet i Lyon heldt stilt om i mange tiår. I tre forteljingar møter vi vagt fiktive personar som freista stille overgrepsmannen Bernard Preynat og erkebiskopen Philippe Barbarin til ansvar.
Ta ordet
Valet med tre ulike typar som representerer dei mange offera, er effektivt for å få fram mangfaldet i figurar og skjebnar. Ein stor film av ein kjend regissør om ei så fersk sak har godt av den grundige og balanserte framstillinga Ozon har valt. Filmen er sakleg og skil seg litt frå profilen til Ozon ved å vere viktig og aktuell heller enn narrativt leiken. Her skal han få mykje sagt. Og som dei snakkar. Her er det ikkje tale om å følgje kapittel «Vise, ikkje fortelje» i filmhandboka.
Alt skal seiast. Spesielt i tidlege sekvensar, der dei les ei mengd e-brev høgt på rekkje og rad, kjennest teksttung. Detaljar skal med, men ein får ei kjensle av mas. Klippen kjennest hektisk. Dramaet blir dempa av solid saksgang. Tematisk er ein harelabb bortom skuld, straff og tilgjeving, men i fokus står historiene til menn som endeleg gjer motstand, tiår etter at dei som små speidargutar blei misbrukte. Alle spelar gjennomført godt. Ein fin snutt med kyrkjeorgel skil seg ut på eit lydspor med lite kraft. Dei visuelle ambisjonane er små.
Overgrep over tid
Ved Guds nåde manglar den friske stilen og dei frekke perspektiva til filmar som rører ved lik materie, som El Club av Pablo Larraín (2015) og Dårlig oppdragelse av Pedro Almodóvar (2004). Han rammar heller ikkje så hardt og dramatisk som Oscar-vinnaren Spotlight (2015). Såleis er det ikkje ei stor synd mot kunsten at denne går rett på nettleie.
Den profilerte filmskaparen Ozon skal ha ære for å ta til orde mot den institusjonelle stilla så mange har lidd under i all den tid. Fleire stemmer er velkomne. Denne filmen er i overkant pratesjuk, men for all del, salige er dei som snakkar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: François Ozon
Ved Guds nåde (Orig.tittel: Grâce à Dieu)
Med: Melvil Poupaud, Denis Ménochet, Swann Arlaud
SF Anytime / Blockbuster
Ved Guds nåde handlar om ei sak som framleis var i rettsvesenet då filmen hadde fransk premiere i fjor.
Alexandre (Poupaud), François (Ménochet) og Emmanuel (Arlaud) er alle offer for løyndomane det katolske hierarkiet i Lyon heldt stilt om i mange tiår. I tre forteljingar møter vi vagt fiktive personar som freista stille overgrepsmannen Bernard Preynat og erkebiskopen Philippe Barbarin til ansvar.
Ta ordet
Valet med tre ulike typar som representerer dei mange offera, er effektivt for å få fram mangfaldet i figurar og skjebnar. Ein stor film av ein kjend regissør om ei så fersk sak har godt av den grundige og balanserte framstillinga Ozon har valt. Filmen er sakleg og skil seg litt frå profilen til Ozon ved å vere viktig og aktuell heller enn narrativt leiken. Her skal han få mykje sagt. Og som dei snakkar. Her er det ikkje tale om å følgje kapittel «Vise, ikkje fortelje» i filmhandboka.
Alt skal seiast. Spesielt i tidlege sekvensar, der dei les ei mengd e-brev høgt på rekkje og rad, kjennest teksttung. Detaljar skal med, men ein får ei kjensle av mas. Klippen kjennest hektisk. Dramaet blir dempa av solid saksgang. Tematisk er ein harelabb bortom skuld, straff og tilgjeving, men i fokus står historiene til menn som endeleg gjer motstand, tiår etter at dei som små speidargutar blei misbrukte. Alle spelar gjennomført godt. Ein fin snutt med kyrkjeorgel skil seg ut på eit lydspor med lite kraft. Dei visuelle ambisjonane er små.
Overgrep over tid
Ved Guds nåde manglar den friske stilen og dei frekke perspektiva til filmar som rører ved lik materie, som El Club av Pablo Larraín (2015) og Dårlig oppdragelse av Pedro Almodóvar (2004). Han rammar heller ikkje så hardt og dramatisk som Oscar-vinnaren Spotlight (2015). Såleis er det ikkje ei stor synd mot kunsten at denne går rett på nettleie.
Den profilerte filmskaparen Ozon skal ha ære for å ta til orde mot den institusjonelle stilla så mange har lidd under i all den tid. Fleire stemmer er velkomne. Denne filmen er i overkant pratesjuk, men for all del, salige er dei som snakkar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Cissy Houston
Wikimedia Commons
Arkivet: Emily «Cissy» Houston (1933–2024)
Berlin: Med bandet kring seg står Bob Dylan ved flygelet og spelar munnspel.
Foto: Håvard Rem
Som å lesa ei bok
Dylan (83) vert eldre, men skriv og syng betre.
Teikning: May Linn Clement
«Øving er ei form for arbeid, og sanneleg heng øva etymologisk saman med latin opus (‘arbeid, verksemd’).»
Det var ein fiskar som oppdaga kvalflokken denne fredagsmorgonen, og så gjekk alarmen. Det blei bestemt at han skulle takast inn til Hvannasund. Der venta om lag hundre menneske som var varsla gjennom ei lukka gruppe på Facebook.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Grinda kjem!
I dag har eg vore med på å drepe 220 grindkvalar. Ja, mogleg det var 230, eg mista teljinga.
Filmen følgjer Lunies-familien, som har vore splitta i lang tid.
Foto: Selmer Media
Papiravisa