I dag vert lyrikaren Signe Seim gravlagd frå Vangskyrkja på Voss. Ho ville ha fylt 94 år i mai.

Signe Seim debuterte i 1960 med diktsamlinga Trø varleg, min fot. Samlinga kom ut på Fonna Forlag. Ho kom deretter ut med åtte diktsamlingar, men ho gav òg ut barnebøker, ein roman og korte skodespel.

Signe Seim var utdanna lærar og var i fleire år ved barneskulen i Leveld i Ål i Hallingdal. Elevar eg kjenner som hadde Signe Seim frå 1. klasse, fortel at dei ikkje kunne hatt ein tryggare skulestart enn gjennom henne. Lærarbakgrunnen var medverkande til at ho gav ut emnehefte både om Per Sivle og Ivar Aasen.

Diktopplesing med Signe Seim var mitt fyrste møte med lyrikk. Om eg ikkje alltid skjøna djupna i dikta, greip dei meg. Framføringa kom innanfrå, rett frå kjelda. Ein måtte høyra etter, også som rastlaus tenåring. Signe Seim hadde ei mild framtoning og samstundes ein styrke både personleg og i dikta ho skreiv.

I 1997 kom Åleine med orda. Dikt i samling. Lyrikaren Magne Myhra har skrive etterordet. Han skriv: «I si dikting vil ho verna det veike og stillferdige, gje ord til det tagale og lidande, protestera mot det urettferdige og hylla det enkle og jordnære. I hennar diktarverd lyder ei uskriven etisk lov: Du skal vera tru mot mennesket.»

Ein annan diktar, Olav H. Hauge, skriv i dagboka i 1966, då Signe Seim kom med samlinga I stillaste timen: «Fine dikt! Dei verkar so ekte, so ekte.»

Då eg var ung, sende eg inn eit dikt av Signe Seim til Ønskediktet i NRK og fekk det opplese. Det er eit dikt frå ei mor til ei dotter. Når eg les diktet, vil eg alltid kunna høyra den varme røysta til Signe Seim.

Ingvild Bryn

Gråt vesle dotter

Gråt vesle dotter, eg held kring deg.

Tårene dine skal renna

til kjelda i brystet har tømt sitt mål.

Sorga er vond å kjenna.

Dagen har rispa ditt vare sinn.

Kvelden legg svie i såret,

og natta som inga miskunn veit om

kan ikkje turka ei tåre.

Døra er stengd til ditt inste rom

og stengd må ho også få vera,

for det som høgg tungt i hjarta ditt no,

einaste du kan bera.

Kunne eg trøysta deg no i kveld

med ord som var mjuke og linne

og velja dei finaste som er til,

kviskra dei stilt mot kinnet.

Sjølv har eg ein gong vore som du.

Gråt vesle dotter, eg teier.

Kjærleik og sorg har så audmjuke ord,

slike me sjeldan seier.

Gråt vesle dotter, eg græt med deg.

Frå Sju frostnetter, Samlaget 1979