Røvar nummer ein
Endå ein stjernekrigsfilm utvidar universet alle kjenner, og stadfestar dominansen til Disney.
Alden Ehrenreich spelar Han Solo. Her saman med wookien Chewbacca, som vert spelt av Joonas Suotamo.
Foto: Lucasfilm / Walt Disney Pictures
ACTION/EVENTYR
Regi: Ron Howard
Solo: A Star Wars Story
Med: Alden Ehrenreich, Emilia Clarke, Woody Harrelson
Lik Rogue One: A Star Wars Story frå 2016 står Solo: A Star Wars Story åleine, utanfor serien. Filmen handlar om korleis favorittrøvaren Han Solo (Ehrenreich) fekk ein hang til heltedåd. Han kjem frå fattige kår som småskurk i lag med Qi’ra (Clarke). Eit fluktforsøk skil dei to turtelduene, og Han Solo hamnar i hæren, der han møter den røynde ransmannen Beckett (Harrelson) og partnaren Val.
Hovudpersonen vil rømme, rane nok til å få seg eit fly og bruke pilotevnene til å reise tilbake og fri til den utkåra. Det kan halde hardt.
Tydelege trekk
Produksjonsdesignen er mektig mørk og har mange flotte detaljar, frå datagrafikk til kostyme, men førre film hadde meir storslage fotografi og stilige slagscener.
Actionsekvensane dominerer og blir stort sett berre brotne av romantikk med søt musikk. Humoren haltar. Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born. Dårlege dialogar i innleiinga skal forklare effektivt før ferda tar til. Det er greitt at eg ikkje er tiåringen som elska Willow av Ron Howard lenger, men her manglar magi.
Røvar og røvar
Imperiet er perifert til Star Wars å vere. Politi finst ikkje. Her er det røvar mot røvar. Uansett kor fredlaus Han Solo vil vere, har han ein helteaura fremja av kameravinklar. Han er elles laus i replikken og har hjartet på rette staden. Når erkeskurken omtalar han som arrogant og ambisiøs, er eg likevel samd.
Den naive tryggleiken på eigne evner er ein parodi på stereotype folk frå USA. Alden Ehrenreich irriterer med tolkinga si av den legendariske rakkaren. Eldre Woody Harrelson og Thandie Newton er betre.
Kinokolonisering
Den verkelege verda finst i form av ressurskamp, migrasjonskontroll, militære vervekampanjar og meiningslaus krig. Nådeløyse og nihilisme står mot rettvist opprør og altruistisk hjelp.
Solo: A Star Wars Story er grei action, men eg er skeptisk til sjølve filmens eksistens. Inflasjonen i Star Wars-filmar gjer at kvar film mister verdi som ei stor hending.
Med millionar av superheltfilmar som slår mot oss, er eg uroleg for om Disneys utviding av stjernekrigen skal utslette alt anna liv på filmplaneten og rane til seg dei siste kinosalane frå originale filmhistorier. Det er ikkje verdt det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION/EVENTYR
Regi: Ron Howard
Solo: A Star Wars Story
Med: Alden Ehrenreich, Emilia Clarke, Woody Harrelson
Lik Rogue One: A Star Wars Story frå 2016 står Solo: A Star Wars Story åleine, utanfor serien. Filmen handlar om korleis favorittrøvaren Han Solo (Ehrenreich) fekk ein hang til heltedåd. Han kjem frå fattige kår som småskurk i lag med Qi’ra (Clarke). Eit fluktforsøk skil dei to turtelduene, og Han Solo hamnar i hæren, der han møter den røynde ransmannen Beckett (Harrelson) og partnaren Val.
Hovudpersonen vil rømme, rane nok til å få seg eit fly og bruke pilotevnene til å reise tilbake og fri til den utkåra. Det kan halde hardt.
Tydelege trekk
Produksjonsdesignen er mektig mørk og har mange flotte detaljar, frå datagrafikk til kostyme, men førre film hadde meir storslage fotografi og stilige slagscener.
Actionsekvensane dominerer og blir stort sett berre brotne av romantikk med søt musikk. Humoren haltar. Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born. Dårlege dialogar i innleiinga skal forklare effektivt før ferda tar til. Det er greitt at eg ikkje er tiåringen som elska Willow av Ron Howard lenger, men her manglar magi.
Røvar og røvar
Imperiet er perifert til Star Wars å vere. Politi finst ikkje. Her er det røvar mot røvar. Uansett kor fredlaus Han Solo vil vere, har han ein helteaura fremja av kameravinklar. Han er elles laus i replikken og har hjartet på rette staden. Når erkeskurken omtalar han som arrogant og ambisiøs, er eg likevel samd.
Den naive tryggleiken på eigne evner er ein parodi på stereotype folk frå USA. Alden Ehrenreich irriterer med tolkinga si av den legendariske rakkaren. Eldre Woody Harrelson og Thandie Newton er betre.
Kinokolonisering
Den verkelege verda finst i form av ressurskamp, migrasjonskontroll, militære vervekampanjar og meiningslaus krig. Nådeløyse og nihilisme står mot rettvist opprør og altruistisk hjelp.
Solo: A Star Wars Story er grei action, men eg er skeptisk til sjølve filmens eksistens. Inflasjonen i Star Wars-filmar gjer at kvar film mister verdi som ei stor hending.
Med millionar av superheltfilmar som slår mot oss, er eg uroleg for om Disneys utviding av stjernekrigen skal utslette alt anna liv på filmplaneten og rane til seg dei siste kinosalane frå originale filmhistorier. Det er ikkje verdt det.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Forteljinga er tidvis så tydeleg at ein kjenner at filmen er best for born.
Fleire artiklar
Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.
Foto: Thomas Fure / NTB
– Populisme er ikkje noko å vere redd for
Trass i dårlege meiningsmålingar har statssekretær Skjalg Fjellheim trua på at Senterpartiet har den beste politikken for Noreg.
Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.
Foto: Amr Abdallah Dalsh / Reuters / NTB
Uviss lagnad for Syria
Det store spørsmålet no er kva som vil skje framover i Syria, etter at opposisjonen overraskande fort tok over heile det regimekontrollerte Syria nesten utan militær motstand.
Andrea Bræin Hovig og Tayo Cittadella Jacobsen i rollene som Marianne og Tor, som møtest på Nesoddferja.
Foto: Arthaus
Leiken kjærleik
Alle gode ting er faktisk tre, om du lurte på om trilogien til Dag Johan Haugerud held heilt til mål.
Ein atomsopp lyser opp nattehimmelen under prøvesprenginga Badger i USA i 1953.
Foto via Wikimedia Commons
Eg er dauden
Samtidig som faren for ein tredje verdskrig er større enn på eit halvt hundreår, ser vi på russiske trugsmål om bruk av atomvåpen som tomme.
Foto: Edvard Thorup
Makta og den uavhengige forskinga
«Eg er fullt klar over at mange gjorde ein stor innsats i Sør-Sudan, og med gode intensjonar.»
Papiravisa