Teater
Og Reppen går vidare
Karriere- og erkjenningskabareten har musikalsk energi, men tynt innhald.
Iren Reppen har med seg fire musikarar på scena.
Foto: Dag Jenssen
Iren Reppen er ein skodespelar som no, vel tretti år etter debuten, kan smykke seg med ein ganske så mangslungen og velsett CV. Alt tidleg i karrieren fann ho ei eiga form der ho innimellom klassiske teaterroller skapte musikalske kabaretar med eigne tekster, hovudsakleg med eit kjønnspolitisk fundament.
Trilogi
Med den første kabareten i 1995, Det e hardt å være mainn, fokuserte ho på mannsrolla med kvinneblikk, og i den neste, Det er hardt å vere 2 (2004), var det samspelet mellom manns- og kvinnerolla det handla om.
No har ho på eit vis fullbyrda ein trilogi, og no fortel ho i brotstykke om å vere karrierekvinne på topplanet (ho var teatersjef på Hålogaland Teater 2009–2013), om den stendige tvilen på eiga kraft og perfeksjonisme og tvilen på om det er naudsynt å vere tøffare enn ein eigentleg er.
Reppen har alltid vore ein kraftfull sceneartist. Ho får voluminøse sceneprestasjonar til å sjå leikne og lette ut, ho kommuniserer godt med publikum utan å bli innpåsliten, og ho skriv velturnerte tekster. Ho har mogen styrke og eit barnleg smil, som er ein svært verdifull kombinasjon. Alt dette er for så vidt grunn god nok i seg sjølv til å gå og sjå henne.
Likevel – med all røynsle vi har gjennom seinare år med å sjå kjentfolk fortelje om seg sjølve i teaterframsyningar, er vi etter kvart meir og meir kresne etter originalitet og overraskingar i denne typen teater. Det synest vi nok det vantar ein del på hjå Iren Reppen denne gongen.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
