Jazz

Significant Time:

Vossastubbar

Signe Irene S. Time, vokal; Øyvind Dale, piano; Ida Løvli Hidle, trekkspel; Marius Klovning, gitar; Fredrik Luhr Dietrichson, bass; Raymond S. Lavik, trommer. Balder

Denne musikken hadde premiere sundag 9. april 2017 oppe i Osasalen på Vossa Jazz. Knappe seks år seinare kan ein stilla det same spørsmålet – kva har denne musikken med Per Sivles Vossa-stubbar å gjera?

Titlane og dei korte tekstutdraga er henta frå forteljingane, men viktigast av alt: Øyvind Dale og Fredrik Luhr Dietrichson har late seg inspirera av forteljingane til å laga fabelaktig musikk som bandet framfører med bravur.

«Blant annet er tekstmaterialet i ’Vossastubbar’ skrevet på vossamål som gjer at fleire ord og setninger er uvante og rare, men som likevel klinger melodisk og har ein særegen flyt.» Dette kan ein lesa i presseskrivet, og her er ein nok ved essensen i det Dale og Dietrichson har henta ut av lesinga av Vossa-stubbar (1887) og Nye Vossa-stubbar (1894). Lomhund, Vetle-Raurn, matamaolti med fleire er ord ein kan smaka på og leika seg med (sjølv om sistnemnde ikkje er ein tittel på ei forteljing).

Musikken og tekstutdraga får fram det burleske i Sivle-universet. Temaa er stundom enkle og melodiøse i tradisjonell forstand, men kan brått bli intrikate og ligge i ytterkantane av stemmeleia. «Matamaoltid» byrjar med strykebass i det lægste registeret, med den djupe røysta til Dietrichson, for så brått å skifta til det øvre sopranregisteret og ditto pianokomp, før det går over i eit melodiøst mellomspel på trekkspel. Så blir det heile repetert og dei ulike elementa blanda.

Dietrichsons «Lomhund» er ein blues med ein vri på temaet som dreg tankane i retning av norsk folkemusikk, men det er Løvli som manar fram bilete av den illsinte lomhunden. Høgdepunktet er likevel Dales rufsete reggae «Kolbein Hausa» med eit pianokor av Dale som ikkje er kvardagskost, og eit gitarkomp soloen verdig.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.