Festspelkonsert

Vivaldi, Marias, Couperin, Pettersen:

De fire norske årstider

Ragnhild Hemsing, fiolin og hardingfele; Barokkanerne; lutt og leiing: Jadran Duncumb.
Håkonshallen, tysdag 4. juni.

Scenografien var verknadsfull, og han kosta ikkje Festspillene éi krone: Kloss utanfor Håkonshallens høge, gotiske vindauge blei me på tysdag vitne til korleis uvêret reiv og rugga i dei mektige lauvtrea på Bergenhus festning. Dette medan vårstormen i fyrste sats av fiolinkonserten Våren blei framført på podiet innanfor. Den dramatiske scena var dimed sett for festspelmusikar Ragnhild Hemsings viktigaste konsert under årets festspel. Saman med Barokkanerne framførte ho venetianaren Antonio Vivaldis (1678–1741) Dei fire årstidene frå 1725 i ei ny omarbeiding for hardingfele, no under tittelen «De fire norske årstider».

Nye sider

Å spela denne fiolinmusikken på hardingfele har noko føre seg. Der finst nemleg eit barokkinstrument som liknar på hardingfela i både lyd og utsjånad, nemleg viola d’amore, som også Vivaldi skreiv ei rekkje solokonsertar for. Den meir statisk klåre klangen av hardingfela passa då òg ofte underleg godt til «årstidene». Hemsings naturlege spelemåte, den klokkereine intonasjonen og evna til å integrera folkemusikkens intrikate ornamentikk i dei barokke melodiane – slikt fekk fram nye sider ved Vivaldis mest kjende konsertsamling.

Heilt uproblematisk var omarbeidinga likevel ikkje. I det fyrste stykket, «Våren», fungerte det bra. Men seinast i det andre, «Sommaren», merka ein at soloinstrumentet sleit med å hevda seg dynamisk andsynes orkesterfiolinane. Solostemma var transponert ned i fleire av solopartia, truleg for å høva betre på hardingfele. Dimed blei parti som bør klinga briljant, for kraftlause. I det fjerde stykket, «Hausten», er der mange dobbeltgrep, og her fungerte hardingfela ypparleg. Meir problematisk var dei snøgge «replikkvekslingane» som går føre seg mellom solisten og fiolinane. Røystene blei for klangleg ueinsarta.

Uturvande

Samla sett var denne konserten likevel ei interessant og forfriskande oppleving, særleg sidan dette underleg nok var det næraste Festspillene kom ein barokkonsert i år. Det einaste som verkeleg sjenerte, og var fullstendig kunstnarleg uturvande, var dei «jazza» innslaga i somme av dei snøgge satsane, der kontrabassen gjekk over i pizzicato, altså knepping på strengene. Forterpa vitsar av dette slaget har me høyrt nok av.

Sjur Haga Bringeland