Rock

Ryan Gosling, Mark Ronson:

Ken the EP

Atlantic, Warner Bros., Mattel

Lydsporet til Barbie-filmen er noko for seg sjølv. Billie Eilish-songen «What Was I Made For» blei nyleg tildelt ein Golden Globe, og det er på sin plass at både denne songen, Dua Lipas «Dance The Night» og Ryan Goslings «I’m Just Ken» er Oscar-nominerte. Underteikna er like stor fan av Dua Lipa som nokon kvar, men det var som fanken – Ken har gitt ut ein heil EP.

Ken The EP er ei samling av forskjellige variasjonar over låten «I’m Just Ken» og kom ut like før jul, men som pianisten påpeiker i musikkvideoen til julesongversjonen «I’m Just Ken (Merry Kristmas Barbie)», produsert av Can Do Films Inc., hender det at ein ser tradisjonelle julefilmar som Die Hard fleire gonger i året. Uansett har Ken The EP meir å by på enn berre bjølleklang.

Her finst ein «I’m Just Ken» for nærast alle høve. «Merry Kristmas Barbie», med sitt forvitnelege kammerpoparrangement og framifrå «call-and-response»-samspel mellom trommevirvlar og kassegitartriller, er det berre å lagre i julespelelista med ein einaste gong. Soft-rock-versjonen «In My Feelings Acoustic» manar fram den såre desperasjonen ein kan oppleve i einsemd. «Purple Disco Machine Remix» er ein dramatisk discoremix. Til sist kjem originalversjonen, som tar lyttaren med på ei mektig Queen-aktig progressiv kunstrockreise.

Som kognitiv åtferdsterapi-YouTube-psykologen Kati Morton seier i sin analyse av filmen, er det å vere medavhengig eit sentralt tema i Barbie, og «I’m Just Ken» er nettopp ein naken demonstrasjon av korleis ein person kan projisere heile identiteten sin inn i relasjonen til ein annan person. Det er mat for tanken, og dersom Ryan Gosling vinn ein Oscar for sin briljans som skodespelar, songar og dansar, er det vel fortent.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.