Pop

Rosalía:

Motomami

Columbia Records

Då den spanske artisten Rosalía nyleg opptredde på Saturday Night Live, stilte ho iført ei kåpe som likna ei dundyne og med eit dusjsklimatteaktig slør. Motomami er det tredje albumet hennar.

Komposisjonane bruker element frå pop-, tradisjons- og dansemusikk og blir til tidsriktige, meiningsfylte collagar ved hjelp av eksperimentell produksjon. Legg til dømes merke til frijazzsamplingane i songen «Saoko» og den hektiske perkusjonen mot slutten av balladen «Hentai». «Delirio de Grandeza» spelar på flamencotradisjonen, og på «G3N15» deler ei eldre kvinne livsvisdom om familie og kultur – trur eg.

Rosalías stemmeprakt er gedigen, og ho brukar autotune og andre effektar ein kan kjenne att frå samtidig musikk, på svært smakfullt vis. Sjølv lydar som normalt ville bli kategorisert som digitale «feil», er sette i høgsetet her og blir brukte på kreativt, velklingande vis.

I sin omgang med klisjear knytte til at kvinnelege popartistar ofte blir skulda for å «spele på» sex, minner dei snedige musikkvideoane om Megan Thee Stallions framifrå antiperverse kvinnemaktpopkunstverk frå i fjor, «Thoth Shit»: Det heile ser ut til å ha noko med makt og tryggleik å gjere.

Sjølv om eg ikkje er stødig i spansk, får eg med meg ord som transformacione og hentai (japansk: pervers), og etter to år med sosial distanse i ei tid då uretten i det globale samfunnet blir stadig tydelegare, får sidestillinga av motiv som heim, kultur, tryggleik og tilhøyrsle nye lag av meining.

Og kva er ei dyne? Omsluttande, varm og tung, iallfall den typen dobbel dundyne Rosalías SNL-kåpe, utan trekk, ser ut som, utilslørt og blottlagd: Alle desse adjektiva passar til meisterverket Motomami.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er tromme-
slagar, dj, kunstnar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.