Ujamn hormonsprut
Dopamine er eit uhorveleg silkemjukt R&B-album med enkelte motivasjonsproblem.
R&B
Nor-mani:
Dopamine
RCA
Dopamine er Normanis (kjend frå R&B-gruppa Fifth Harmony) første soloalbum, og det er tale om ein intim affære.
Opningssporet «Big Boy» er mjukt slagkraftig, drive av djup bass og blodharry barytonsax, og vekslinga mellom kontant stakkatovokal og opne strofeavslutningar er medrivande.
«Still» tar oss med inn på ein slags sonisk strippeklubb, og ein underleg ambivalens ligg og lurer i VIP-rommet mellom usedvanleg brunstig bass, heimsøkjande koring og uventa rytmiske skift.
«All Yours» går utprega sakte, og ein får kjensla av å ha forvilla seg bak ein skinnsofa der det går føre seg usedeleg aktivitet, lik ein som ufrivillig invaderer intimsfæren. Her er basslina utprega slesk – Normani syng «mm ah oh ah», bassen svarar «ooooohmmm». «Lights On» er ein elskhugsballade i kategorien R&B med raude ljos – eg kjem til å tenkje på TLCs «Red Lights Special» frå 1994. Det har rett nok hendt litt i produksjonsverda sidan den gongen, og Normani er sanneleg ein meir habil vokalist.
«Take My Time» tar tempoet nokre hakk opp att med ein dansbar house-beat og casiokeyboardliknande piano. Det soniske silkesengetøyet er så smooth at det nesten er umogeleg å finne fotfeste; her er det tale om eit påtrengjande intimt ljodbilete.
Dopamine har for lengst gått til sengs, og «Insomnia» er ein trøytt affære. Det tek seg først opp ein fem–seks låtar seinare: «Little Secrets» er fengjande med eit omfattande uttrykk der retrodataspelsamplingar vert blanda med eit islett adult contemporary blant løver og sebraer på savannen, men sistesporet «Wild Side» er ikkje heilt vilt. Dopamine har sine augneblinkar, men meistrar ikkje å halde lyttemotivasjonen oppe heile kvelden.
Rasmus Hungnes
er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
R&B
Nor-mani:
Dopamine
RCA
Dopamine er Normanis (kjend frå R&B-gruppa Fifth Harmony) første soloalbum, og det er tale om ein intim affære.
Opningssporet «Big Boy» er mjukt slagkraftig, drive av djup bass og blodharry barytonsax, og vekslinga mellom kontant stakkatovokal og opne strofeavslutningar er medrivande.
«Still» tar oss med inn på ein slags sonisk strippeklubb, og ein underleg ambivalens ligg og lurer i VIP-rommet mellom usedvanleg brunstig bass, heimsøkjande koring og uventa rytmiske skift.
«All Yours» går utprega sakte, og ein får kjensla av å ha forvilla seg bak ein skinnsofa der det går føre seg usedeleg aktivitet, lik ein som ufrivillig invaderer intimsfæren. Her er basslina utprega slesk – Normani syng «mm ah oh ah», bassen svarar «ooooohmmm». «Lights On» er ein elskhugsballade i kategorien R&B med raude ljos – eg kjem til å tenkje på TLCs «Red Lights Special» frå 1994. Det har rett nok hendt litt i produksjonsverda sidan den gongen, og Normani er sanneleg ein meir habil vokalist.
«Take My Time» tar tempoet nokre hakk opp att med ein dansbar house-beat og casiokeyboardliknande piano. Det soniske silkesengetøyet er så smooth at det nesten er umogeleg å finne fotfeste; her er det tale om eit påtrengjande intimt ljodbilete.
Dopamine har for lengst gått til sengs, og «Insomnia» er ein trøytt affære. Det tek seg først opp ein fem–seks låtar seinare: «Little Secrets» er fengjande med eit omfattande uttrykk der retrodataspelsamplingar vert blanda med eit islett adult contemporary blant løver og sebraer på savannen, men sistesporet «Wild Side» er ikkje heilt vilt. Dopamine har sine augneblinkar, men meistrar ikkje å halde lyttemotivasjonen oppe heile kvelden.
Rasmus Hungnes
er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kate Winslet spelar tittelrolla i ei sann historie om den banebrytande fotografen Lee Miller, som forlét eit glamorøst liv som modell for å dokumentera andre verdskrigen.
Foto: Filmweb.no
Det andre blikket
Den formeltru filmen om fotografen Lee Miller gjev eit velkome blikk på krig og kjønn.
Tormod Haugland, frå Radøy i Hordaland, forfattardebuterte som 32-åring og har sidan gitt ut ei lang rekke romanar, noveller, dikt og dramatikk.
Foto: Helge Skodvin
Livets dropar
Hauglands fabel pendlar mellom draum og røynd.
«Moren» blir løfta på plass utanfor Munch-museet i 2022.
Foto: Heiko Junge / NTB
Hvor original er «Moren» foran Munchmuseet?
Anna Fesun, «Guds moder», gjev «magisk hjelp» til hjelpelause og medvitslause ukrainarar – mot eit verdsleg vederlag.
Krig og psyke
Det er vanskeleg å vite om den nye «sigersplanen» som president Zelenskyj nyleg varsla, er ein verkeleg sigersplan eller berre ein ny freistnad på å kurere tungsinn i det ukrainske samfunnet.
Teikning: May Linn Clement
Ikkje til stades
«Kva er det han tråkker sånn for? Tenker folk. Skal han på besøk, eller hente noko? Nei, som vanleg skal han berre opp og snu.»
Papiravisa