Pop / elektronisk

Björk:

Fossora

One Little Independent

Fossora er den islandske artisten Björks tiande studioalbum, og gildet opnar med låten «Atopos», skrive og produsert i samarbeid med indonesiske Gabber Modus Operandi. Tittelen refererer til filosofen Roland Barthes idé om det atopiske, den underlege kvaliteten som oppstår kring usedvanlege opplevingar eller kjensler, og komposisjonen læt, med sine seks bassklarinettar og hardtechno-basstrommer, nøyaktig som eit alveskulekorps.

Albumet har ein trippy, psykedelisk og psykoanalytisk kvalitet over seg, og undergrunnen står sentralt. På «Mycelia» syng eit effektspekka kor, og kor dominerer òg sporet som følgjer, «Sorrowful Soil»; det første har ein eigen, integrert, slutta, nettverksaktig kvalitet, det andre er meir mangefasettert og utflytande, slik jordsmonnet gjerne er. Her eksisterer akustikk, tradisjonelle kor og elektroniske effektar side om side, dei vert blanda saman.

Det er forunderleg korleis Fossora fluktuerer mellom det private, transpersonlege og fellesskaplege, men innimellom stikk lyrikk med overtydeleg 2020-tals massemediepreg seg ut og pressar seg på på intenst vagt vis – teksten på «Ancenstress» svingar nonchalant innom legeforakt, «Fungal City» prøver å vere altfor smart om det trøytte omgrepet «polarisering», «Victimhood» er på same tid for vag og for tydeleg om sensitiv tematikk, og det er ikkje godt å seie kva Björk eigentleg meiner om offer.

Det er i dei mest abstrakte eller minst utsegnstilsulka sekvensane Fossora er best. Til dømes på tiande spor, «Tölla-Gabba», ei psykedelisk nynne- og basstrommemaskinvise som læt som kjenningsmelodien til Dovregubbens leikne, men apokalyptiske generasjon z-niese. Eller noko.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar for Dag og Tid.