Trio for to
Bachs gambesonatar gjer seg også godt på bratsj.
Masato Suzuki og Antoine Tamestit i Kvinnherad kyrkje.
Foto: Liv Øvland
Les også
Masato Suzuki ved cembaloen i Kvinnherad kyrkje. Bak han fyrstefiolinist Peter Hanson.
Foto: Liv Øvland
Fullført fragment
Les også
Masato Suzuki og Leif Ove Andsnes i Kvinnherad kyrkje.
Foto: Foto: Liv Øvland
Springande
Les også
Grete Pedersen dirigerer Det Norske Solistkor og Rosendal Barokkorkester i Riddarsalen.
Foto: Liv Øvdal
Høgdepunktet
Les også
Carl Philipp Emmanuel Bach (1714–1788). Utsnitt av koparstikk.
Kjenslevart
Les også
Masato Suzuki ved cembaloen i Kvinnherad kyrkje. Bak han fyrstefiolinist Peter Hanson.
Foto: Liv Øvland
Fullført fragment
Les også
Masato Suzuki og Leif Ove Andsnes i Kvinnherad kyrkje.
Foto: Foto: Liv Øvland
Springande
Les også
Grete Pedersen dirigerer Det Norske Solistkor og Rosendal Barokkorkester i Riddarsalen.
Foto: Liv Øvdal
Høgdepunktet
Les også
Carl Philipp Emmanuel Bach (1714–1788). Utsnitt av koparstikk.
Kjenslevart
Konsert
J.S. Bach:
Kammermusikk
Antoine Tamestit, bratsj; Masato Suzuki, cembalo; mfl.
Kvinnherad kyrkje i Rosendal, fredag 9. august
I 2019 spelte den franske bratsjisten Antoine Tamestit og Masato Suzuki inn J.S. Bachs tre sonatar for det celloliknande strykeinstrumentet viola da gamba (gambe) og cembalo. Stykka, som i røynda er triosonatar der cembaloen spelar bass- og toppstemma og gamben mellomstemma, lèt seg også fint framføra på bratsj. Strykarklangen blir då litt kraftigare og mindre overtonerik enn på gamben.
Gambesonatane utgjorde grunnpilarane i den andre Bach-konserten i Kvinnherad kyrkje førre fredag, som også baud på utdrag frå Musikalisches Opfer og «Goldbergvariasjonane». Bratsjisten Tamestit er ein einar på sitt instrument. At det kling teknisk perfekt, er no éin ting, men det er som musikar i poetisk tyding han imponerer mest.
Kvar frase blir forma med omhug, kvart melodisk motiv er – når det kjem attende i Bachs ulike brigdingar – subtilt variert. Og der han ikkje gjer anna enn å halda éin lang tone over fleire taktar, noko som særleg førekjem i dei langsame satsane, utviklar og omformar han klangfargen på ein måte eg aldri har høyrt hjå bratsjistar før.
Ikkje dialogbasert
Når det gjeld dynamikken i samspelet, stod Suzuki fram som den svake parten. Eg tenkjer her ikkje på det reint tekniske – Suzuki spelte betre enn på konserten tidlegare på dagen – men på samspel som musikalsk samhandling, på vekselverknaden mellom musikarane.
Sonatane er forma slik at det musikalske temaet som regel fyrst blir presentert i den eine overstemma, og så i den andre medan den fyrste held fram med ei meir diskret motstemme. Slik går det fram og attende i eit slags melodisk pingpongspel.
Men når Tamestit forma frasen sin på ein distinkt måte, responderte ikkje Suzuki i form av imitasjon eller variasjon av denne måten. Han spelte berre jamt og nøytralt, utan det tolkingsmessige overskotet Tamestit la for dagen. For sjeldan kom ein verkeleg musikalsk dialog i stand.
God snert
Ein fin konsert var det likevel. Dette er repertoar dei to musikarane har under huda, og timinga i starten og slutten av satsane var som hogde i marmor. Tempoa var også velvalde. Særleg likte eg den rytmiske snerten i finalesatsen «Allegro moderato» i Gambesonate nr. 1 i G-dur, BWV 1027. Berre éin stad bomma dei på karakteren: Den konserterande opningssatsen «Vivace» i Gambesonate nr. 3 i g-moll, BWV 1029, gjekk så rasande fort at musikken miste tyngd.
Sjur Haga Bringeland
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Konsert
J.S. Bach:
Kammermusikk
Antoine Tamestit, bratsj; Masato Suzuki, cembalo; mfl.
Kvinnherad kyrkje i Rosendal, fredag 9. august
I 2019 spelte den franske bratsjisten Antoine Tamestit og Masato Suzuki inn J.S. Bachs tre sonatar for det celloliknande strykeinstrumentet viola da gamba (gambe) og cembalo. Stykka, som i røynda er triosonatar der cembaloen spelar bass- og toppstemma og gamben mellomstemma, lèt seg også fint framføra på bratsj. Strykarklangen blir då litt kraftigare og mindre overtonerik enn på gamben.
Gambesonatane utgjorde grunnpilarane i den andre Bach-konserten i Kvinnherad kyrkje førre fredag, som også baud på utdrag frå Musikalisches Opfer og «Goldbergvariasjonane». Bratsjisten Tamestit er ein einar på sitt instrument. At det kling teknisk perfekt, er no éin ting, men det er som musikar i poetisk tyding han imponerer mest.
Kvar frase blir forma med omhug, kvart melodisk motiv er – når det kjem attende i Bachs ulike brigdingar – subtilt variert. Og der han ikkje gjer anna enn å halda éin lang tone over fleire taktar, noko som særleg førekjem i dei langsame satsane, utviklar og omformar han klangfargen på ein måte eg aldri har høyrt hjå bratsjistar før.
Ikkje dialogbasert
Når det gjeld dynamikken i samspelet, stod Suzuki fram som den svake parten. Eg tenkjer her ikkje på det reint tekniske – Suzuki spelte betre enn på konserten tidlegare på dagen – men på samspel som musikalsk samhandling, på vekselverknaden mellom musikarane.
Sonatane er forma slik at det musikalske temaet som regel fyrst blir presentert i den eine overstemma, og så i den andre medan den fyrste held fram med ei meir diskret motstemme. Slik går det fram og attende i eit slags melodisk pingpongspel.
Men når Tamestit forma frasen sin på ein distinkt måte, responderte ikkje Suzuki i form av imitasjon eller variasjon av denne måten. Han spelte berre jamt og nøytralt, utan det tolkingsmessige overskotet Tamestit la for dagen. For sjeldan kom ein verkeleg musikalsk dialog i stand.
God snert
Ein fin konsert var det likevel. Dette er repertoar dei to musikarane har under huda, og timinga i starten og slutten av satsane var som hogde i marmor. Tempoa var også velvalde. Særleg likte eg den rytmiske snerten i finalesatsen «Allegro moderato» i Gambesonate nr. 1 i G-dur, BWV 1027. Berre éin stad bomma dei på karakteren: Den konserterande opningssatsen «Vivace» i Gambesonate nr. 3 i g-moll, BWV 1029, gjekk så rasande fort at musikken miste tyngd.
Sjur Haga Bringeland
Les også
Masato Suzuki ved cembaloen i Kvinnherad kyrkje. Bak han fyrstefiolinist Peter Hanson.
Foto: Liv Øvland
Fullført fragment
Les også
Masato Suzuki og Leif Ove Andsnes i Kvinnherad kyrkje.
Foto: Foto: Liv Øvland
Springande
Les også
Grete Pedersen dirigerer Det Norske Solistkor og Rosendal Barokkorkester i Riddarsalen.
Foto: Liv Øvdal
Høgdepunktet
Les også
Carl Philipp Emmanuel Bach (1714–1788). Utsnitt av koparstikk.
Kjenslevart
Fleire artiklar
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.
Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.
Foto: Frederik Ringnes / NTB
Husforsikring i hardt vêr
Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?
Folkerørsla for lokalsjukehusa demonstrerer mot helseføretakmodellen utanfor Stortinget i 2017.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Vestre må avslutte konflikter og beklage
«Svært mange av de 300.000 som jobber i Helse-
vesenet, merker daglig følgene av Helseforetaks-
modellen som nå videreføres av Ap og Sp.»
Teikning: May Linn Clement
Tid for realitetsorientering
Valet av Donald Trump til president er ikkje noka tilfeldig ulukke, men ei fylgje av dårleg politisk handverk gjennom lang tid.
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.