Musikk
Suksesjonen
Den norske Lindeman-slekta førte sin musikalske arv direkte attende til Bach.
Oslo domkyrkje fotografert kring 1870, då L.M. Lindeman var organist der.
Foto: Riksantikvaren
«Apostolisk suksesjon» er eit kyrkjeleg omgrep nytta om den ubrotne rekkja av folk med kyrkjeembete frå apostlane til vår tid. Kvart ledd i rekkja har motteke myndet sitt frå ein forgjengar gjennom ordinasjon. Ordinasjonsrekkja går difor attende til apostlane.
Ein musikkhistorisk parallell til dette finn me i resepsjonen av Johann Sebastian Bach. Etter at han døydde i 1750, blei mykje av musikken hans gløymd. Dette gjeld særleg vokalmusikken (kantatane, oratoria og pasjonane) som romantikarar (særleg Felix Mendelssohn) gjenoppdaga på 1800-talet. Men denne romantiske Bach-tradisjonen var altså kjenneteikna av eit brot: Verka til komponisten blei «gjenoppliva» på scenen eller i kyrkja mest hundre år etter at dei blei til.
Lindemennene
Men det fanst òg ein ubroten Bach-tradisjon, ein musikalsk suksesjon der Bachs arv blei halden i hevd gjennom elevane hans, som så vidareførte han til sine elevar. Denne tradisjonen, som hadde Berlin som utgangspunkt, konsentrerte seg mest om klaver- og orgelverka, då særleg den «lærde» musikken, med kompliserte fugar og kanonar.
Ei grein av denne ubrotne Bach-tradisjonen førte til Noreg – via København til Trondheim og seinare til Oslo. Han levde vidare i 200 år gjennom Lindeman-slekta, vårt største og lengstlevande musikardynasti.
Grunnleggjaren av den norske «Bach-skulen» i musikken var bergensaren I.G. Wernicke, som gjorde suksess som klavervirtuos i København i 1770-åra. Eit stipend førte han til Berlin. Der gjekk han i skule hjå den tyske Bach-eleven J.P. Kirnberger, som hadde teke vare på notane til læremeisteren og skreiv lærebøker i komposisjon på grunnlag av dei.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
