Jazz / pop / open klasse

Cécile McLorin Salvant: 

Ghost Song

Nonesuch

Kjærleiken er eit gjenferd i det melankolske tittelsporet på Ghost Song, det nye albumet frå Cécile McLorin Salvant. «I will carry the ghost of our love», heiter det i den elegante og gripande balladen, som munnar ut i barnesong, eit grep som av grunnar eg ikkje heilt kan gjere greie for, intensiverer tristessen over det som er tapt. 

Fleire av songane på Ghost Song nærmar seg bølgjedalane eit romantisk forhold kan føre ein inn i, med ulikt temperament frå låt til låt. Anslaget, ei flott tolking av «Wuthering Heights», låten Kate Bush laga etter inspirasjon frå Emily Brontës roman med same tittel (1847, og tilgjengeleg i ei flott norsk omsetjing ved Ragnar Hovland og Øystein Vidnes frå 2019), gir atter ein gong ordet til Catherine, og hennar motsetnadsfulle tiltale til Heathcliff: «How could you leave me/ when I needed to possess you? I hated you, I loved you, too.»

Motsetnader

Det er kjærleikens motsetnader som interesserer Salvant, som fører romantikken frå dei kalde, forblåsne nordengelske myrane til parterapeutens samtalerom med ein song som «Obligation», som med sin munnrappe vokalakrobatikk reflekterer over kva slags forhold ein endar med når det er fundert på skuld og ikkje kjærleik. Det vert eit forhold tufta på plikt, konkluderer Salvant, og legg til: «Promises lead to resentment.» 

Ghost Song er eit rikt album som vitnar om ein artist med eit unikt breitt register. «I Lost My Mind», til dømes, utfaldar seg i eit uttrykk som minner om den minimalistiske musikkens suggestive bruk av repetisjon og representerer ein sterk kontrast til den kresne jazzballaden som følgjer, «Moon Song». Salvant har valt eit materiale som lèt henne vise seg som tolkar og komponist om kvarandre, med sju originalkomposisjonar og fem coverversjonar, som alle tilfører Ghost Song noko eige.

Prisvinnande

Salvant vil kanskje først og fremst vere kjend for jazzinteresserte, for bak seg har ho ei rekkje prisvinnande og kritikarroste album som har skaffa henne Grammy, årsbestekåring i jazzblekka DownBeat, og fleire andre prestisjetunge utmerkingar: Cécile (2010), WomanChild (2013), For One to Love (2015), Dreams and Daggers (2017) og The Window (2018) har alle vorte møtte med nærast unison hyllest frå lyttarar og kritikarar, som særleg legg vekt på originaliteten hennar som jazzvokalist, og den frie orienteringa mot sjangerhybriditet av ulike slag. På Ghost Song er ho meir eklektisk enn nokon gong.

Kanskje peikar Salvants biografi fram mot ein slik kulminasjon. Det er oppsiktsvekkjande å ha oppnådd så mykje alt når du er tidleg i trettiåra, men så fekk jo også foreldra henne til å byrje å spele piano då ho var fem og syngje i kor då ho var åtte. Alt dette hende i Miami, i delstaten Florida, med ein far frå Haiti og ei mor frå Frankrike, dit Salvant flytta i 2007, for å studere både juss og musikk.

Ho voks opp i ein heim der musikk var å høyre i alle sjangrar – det gjekk i soul, jazz, gospel, kubansk og haitisk musikk, hip hop. Det vi høyrer på Ghost Song, er spora av ei musikalsk danning med eigenart.

13. mars spelar Savant på Victoria i Oslo, og med seg har ho Sullivan Fortner på piano – som ho også hadde på The Window. Noko å få med seg, for dei som har sjansen.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.