Hiphop

Eminem:

The Death Of Slim Shady (Coup de Grâce)

Shady / Aftermath / Interscope

Dei sentrale figurane i Eminems kabaretliknande karriere er tre i talet: Eminem, ein durkdriven rappar og lyrikar, frontfiguren, artisten; Marshall Mathers, personen bak, misbrukt menneske, traumatisert, sjølvhatande, trist, stundom bitter mann, kunstnaren sjølv; Slim Shady, den jungianske skuggen, eit hånleg, grandiost beist med bleika hår og gnålete vokalisering som ikkje står tilbake for å utføre (u)kollegiale karakterdrap på andre artistar, med maskingeværdiksjon og virtuos vokalteknikk.

Eminems tolvte studioalbum, The Death of Slim Shady (Coup de Grâce), er eit musikkteaterstykke om arvesynd og personlege spøkelse av ibsenske proporsjonar – ein komisk tragedie om sjølvfornedring, skuldkompleks, sjølvhat, sjølvironi og fragmentert identitet. Her blir det sunge ei soge om å gi nådestøytet til skuggesida, om å partere demonane sine med motorsag i djerve rapp-battles mellom personlegdomsaspekt separerte frå sjølve sjølvet.

Innimellom songane høyrest korte skits, og i kombinasjon med tilhøyrande musikkvideoar bidreg desse høyrespelsnuttane til formidlinga av det postmoderne psykodramaet. Eit vandremotiv i det visuelle materialet er ein bak- eller spegelvend E – snudd på hovudet, kan hende: Sjølvskryt er greia i rapp-battling, og Narkissos, veit du, forelska seg i spegelbiletet av seg sjølv. Som altså er spegelvendt, då.

Neimen! Skulle du sett. Det ser ut til at den slimete Shadys energi såg sitt snitt til å flyte inn i heilskapen under motorsagmassakreringa i videoen til «Tobey». Å neimeninem! Alt på neste spor, «Guess Who’s Back (skit)», kan det nesten byrje å høyrast ut som skuggen er håplaus å bli kvitt. Men, men. Ein må vel nesten berre bli vener med beistet. Ingen yin utan yang et cetera. Ta vare på den store apen du er. Fin plate.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.