Sareptas krukke
Keith Jarrett byr på den lyriske sida av seg sjølv.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Fiskemiddag: Ja, men pass på – det er ikkje berre paneringa som skjuler noko her.
Foto: Pxhere.com
Du skal aldri, aldri, aldri skode fisken på pakningen.
Foto: Agnete Brun
Med den monumentale boka Sjøfareren Erika Fatland gitt oss eit uvant, og skremmande, perspektiv på europeisk kolonialisme.
Kongsbonden Johan Jógvanson bur i den Instagram-venlege bygda Saksun. Men sjølv om han skjeller ut turistar, er det ikkje dei han er forbanna på. Det er politikarane inne i Tórshavn.
Alle foto: Hallgeir Opedal
Turistinvasjonen har gjort Johan Jógvanson til den sintaste bonden på Færøyane.
Finansminister Trygve Slagsvold Vedum (Sp) på pressekonferanse etter framlegginga av statsbudsjettet måndag. For dei som er opptekne av klima, var ikkje budsjettet godt nytt.
Foto: Fredrik Varfjell / NTB
Kapitulasjon i klimapolitikken
Regjeringa veit ikkje om statsbudsjettet bidreg til å redusere eller å auke klimagassutsleppa. Derimot er det klart at det nasjonale klimamålet for 2030 ikkje blir nådd.
Foto: Gyldendal
Erfaringar av tap og nytt liv
Debutdikta til Anngjerd Rustand eig omhug for omverda og er skrivne med klårleik og vent, sanseleg nærvær.
Papiravisa