Sareptas krukke
Keith Jarrett byr på den lyriske sida av seg sjølv.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Jazz
Keith Jarrett:
The Bordeaux Concert
Keith Jarrett, piano. ECM
Sommaren 2016 spelte Keith Jarrett fem solokonsertar i løpet av to veker. Den første konserten blei spelt i Budapest 3. juli og den siste i München 16. juli. Båe konsertane er gjevne ut på plate – og melde i Dag og Tid. No er den andre konserten på turneen utgjeven. Datoen er 6. juli, og staden er Bordeaux i høve jazz- og vinfestivalen der.
Å gje ut tre solokonsertar frå same turné kan gje kommersiell meining sidan det gjeld Jarrett, og det same er tilfelle kunstnarleg. Desse konsertane er så ulike at ein utan vidare fangar skilnaden. I alle tre konsertane finn ein likskapstrekk i oppbygginga. I første delen brukar Jarrett det store lerretet alle tre stadane, men på det første kuttet får me ein klar indikasjon på kva som kjem.
I Budapest møtte me den ekspressive Jarrett. I Bordeaux er det den lyriske utgåva som dominerer. Det er kanskje ikkje rett å nytta karakteristikken lyrisk eine og aleine. Det er noko flyktig i delar av improvisasjonane som fascinerer. «Part II» er eit illustrerande døme. Ein kjenner heile tida på ei uvisse om kva retning det ber. «Part IV», som er eit av høgdepunkta, byggjer seg opp med den karakteristiske intensiteten i høgrehanda, men dette blir kontrastert gjennom få lagnadstunge akkordar i det aller djupaste registeret. I tillegg tek Jarrett seg god tid å setja punktum. På sitt aller mest lyriske er han i «Part VI» og «Part VII».
Jarrett har sitt eige vokabular, og mykje av det som blir spelt, kjenner ein att. Ein finn linjer attende til dei tidlege soloplatene hans på 70-talet på same måten som ein finn spor av arbeidet med standardrepertoaret i kompaniskap med Gary Peacock og Jack DeJohnette, men i Bordeaux legg han ikkje inn nokre standardlåtar på tampen av konserten, slik han gjorde i Budapest og München. Ingen spelar blues som Jarrett, og her er den oppstemte varianten lagd inn som «Part VIII». Så spørst det om konsertane i Wien og Roma også blir utgjevne. Oddsen er ikkje høg.
Lars Mossefinn
Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Eit større forsvar treng fleire folk. Neste år vil regjeringa tilføre Forsvaret 300 nye årsverk, i overkant av 400 fleire vernepliktige i førstegongsteneste og i overkant av 600 fleire reservistar. Biletet viser unge som tok del i ei opptaksprøve til bachelorutdanning i Forsvaret på Sessvollmoen i fjor.
Foto: Amanda Pedersen Giske / NTB
Mangel på personell kan bremse Forsvaret
Forsvaret er budsjettvinnar i år, men manglar fagfolk. – Vi er på grensa til ei krise, seier forbundsleiar Torbjørn Bongo.
Firda på Sandane i Nordfjord er ein av få vidaregåande skular som tilbyr både drama-, dans- og musikkfag. Elevar frå 21 kommunar søker seg hit. Likevel heng trusselen om nedlegging av linjer over han.
Foto: Firda vgs / Vestland fylkeskommune
Slaktar skular med sparekniv
Når fylkeskommunane må kutte, går det hardt ut over den vidaregåande skulen. Fag, linjer og heile skular forsvinn.
Moses i bokhandelen ved San Antonio University der han arbeider når han ikkje studerer psykologi.
Alle foto: Håvard Rem
Sekstiåttarkryptonitten
SAN ANTONIO: Unge ikkje-vestlege vert lett konservative.
Dei kjem frå tradisjonstru kulturar som ikkje dreg på vestleg skuld.
Teikning: May Linn Clement
Kommunale kvelartak
Den romslegare økonomien til folk flest vert eten opp av dei økonomiske problema til kommunane.
Dette er dei 97 gislane tekne av palestinarar 7. oktober 2023 som framleis er sakna.
Kjelde: «Hostages and Missing Families Forum»
I hendene på Hamas
For eitt år sidan bortførte terroristane meir enn 240 menneske frå Israel. Nokre er sette fri og kan fortelje om grufulle opplevingar. Andre har døydd i tunnelane til Hamas.