CD

Johann Ernst Galliard; Henry Purcell:

6 Sonatas

Fabiano Martignago, blokkfløyte; Angelica Selmo, cembalo. Brilliant Classics 2021

På ein måte er det jo best at eit album eller ein konsert blir meld av ein ekspert som av eiga røynsle kjenner instrumenta og musikken som blir spelte. På ei anna side kan dette bli problematisk, all den tid mange utøvarar er for tett på stoffet. I møte med prestasjonen til kollegaar klarer dei gjerne ikkje å leggja frå seg sine urokkelege oppfatningar om korleis instrumentet skal trakterast og repertoaret tolkast.

Slik blir det gjerne med kjenslesterke kunstnarpersonlegdomar som har nytta halve livet på å finna fram til sin eigen unike måte å nærma seg metieret på. Kall det gjerne ein hermenautisk yrkesskade.

Eksil i England

Med dette i bakhovudet nærmar eg meg som blokkfløytist det nye albumet til dei unge italienske barokkmusikarane Fabiano Martignago på blokkfløyte og Angelica Selmo på cembalo. Dei har spelt inn eit knippe sonatar av Johann Ernst Galliard (1687–1747) og to solostykke for cembalo av Henry Purcell (1659–1695).

Den fyrste komponisten treng ein grundigare introduksjon enn den andre. Galliard var mellom dei mange tyske musikarane som emigrerte til England for å freista lukka i musikkindustrien der. Industri kan det kallast av di musikklivet i London langt på veg var styrt av konsumentane og ikkje regulert gjennom hoff og bystyre, slik dei fleste tyske småstatane var.

Galliard drog frå heimbyen Celle då hofforkestert der blei oppløyst i 1706. I London skapte han seg eit namn som virtuos obo- og fløytespelar, mellom anna i operaorkesteret til landsmannen Händel. I tillegg gav han ut kammermusikk for både blokkfløyte, cello og fagott. Duodesimalsystemet bestemte den gongen slike utgjevingar; sonatane kom i dosar på eit dusin eller eit halvdusin.

Unngår ekstrema

Den songlege italienske stilen dominerer i Six Sonatas for a Flute and a Thorough Bass frå 1711. Men stilen har òg innslag av lærd, tysk kontrapunktikk og engelsk folkemusikk, den sistnemnde med usymmetriske melodiske periodar og «vrikkande» rytmikk.

Teknisk spelar blokkfløytisten Martignago sobert. Artikulasjonen er presis, og han får til jamn klang gjennom heile registeret. Stundom blir klangen likevel litt «flat». Eg kunne ynskt meg meir bruk av vibrato, både for å tilføra enkelttonane plastisitet og for å gje frasane retning. Når det gjeld tolkinga som heilskap, merkar me at både Martignago og cembalisten Selmo unngår det ekstreme. Spelet er delikat, særleg i dei rolege satsane, og i dei snøgge unngår dei for høge tempo.

Kan henda hadde albumet tent på meir villskap, særleg i dei dansande finalesatsane? Selmo er i alle høve i stand til ei råare tilnærming, noko me merkar i solostykket Suite for cembalo nr. 1 i G-dur av Purcell. Sistesatsen, som er ei rekkje variasjonar over eit byksande basstema, har aggressivt driv.

Sjur Haga Bringeland

Sjur Haga Bringeland er musikar, musikkvitar og fast musikk­meldar i Dag og Tid.