Plastisk poppastisj
Filmen Barbie er ein satire som har mangt å seie om stoda i samfunnet, der musikken står sentralt.
Pop/Filmmusikk
Ymse artistar
Barbie The Album
Atlantic
Records
Den eine aktuelle popartisten etter den andre poppar opp på lydsporet, Barbie The Album. Lizzo serverer funk med spor etter Aretha Franklin på «Pink», og Dua Lipas «Dance The Night Away» er ein blytung, sukkersøt discolåt. På traplåten «Barbie World» rappar Nicki Minaj og Ice Spice i saumlaus duett over snuttar frå Aquas klassiske eurodancetyggissong «Barbie Girl» – òg ein postmoderne satire over kommerskultur.
Tame Impalas «Journey To The Real World» læt som den reinaste Wham- og Tears for Fears-hiten frå 1980-talet; «Hey Blondie» læt som Simon & Garfunkel; Karol G. slenger eit stykke bassengkantraggaeton inn i miksturen.
«I’m Just Ken», syng skodespelaren Ryan Gosling på det såre refrenget på «I’m Just Ken». «And So Am I», svarer eit kor av andre Kenar. Den grufulle smerta ved å vere mann – blink, blink – vert understreka med musikal- og power-metal-flosklar, kontrastfylte glamrock og kunstrockvendingar à la Queen på herleg banalt vis.
K(j)en(de) låtar som Janet Jacksons «Together Again» og «Crazy Towns Butterfly» vert radbrekte, og «Best Weekend Ever»-utgåva inkluderer to bonusspor: Brandi og Catherine Charlies versjon av Indigo Girls’ folkpopsong «Closer To Fine» (1989) er god, men Goslings versjon av softpopsongen «Push» fungerer ikkje utanfor filmen.
Medan enkelte spor ikkje står heilt støtt på eigne bein, er Barbie The Album ein forvitneleg pastisj over pop- og rockhistoria med store höjdare. Ein kan kalle albumet eit hyperpostmoderne parakommersielt konseptalbum som dertil fungerer som eit lynkurs i popmusikkhistorie frå 70-tals tungrock til Charli XCXs 20-tals hyperpop.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar, DJ og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Pop/Filmmusikk
Ymse artistar
Barbie The Album
Atlantic
Records
Den eine aktuelle popartisten etter den andre poppar opp på lydsporet, Barbie The Album. Lizzo serverer funk med spor etter Aretha Franklin på «Pink», og Dua Lipas «Dance The Night Away» er ein blytung, sukkersøt discolåt. På traplåten «Barbie World» rappar Nicki Minaj og Ice Spice i saumlaus duett over snuttar frå Aquas klassiske eurodancetyggissong «Barbie Girl» – òg ein postmoderne satire over kommerskultur.
Tame Impalas «Journey To The Real World» læt som den reinaste Wham- og Tears for Fears-hiten frå 1980-talet; «Hey Blondie» læt som Simon & Garfunkel; Karol G. slenger eit stykke bassengkantraggaeton inn i miksturen.
«I’m Just Ken», syng skodespelaren Ryan Gosling på det såre refrenget på «I’m Just Ken». «And So Am I», svarer eit kor av andre Kenar. Den grufulle smerta ved å vere mann – blink, blink – vert understreka med musikal- og power-metal-flosklar, kontrastfylte glamrock og kunstrockvendingar à la Queen på herleg banalt vis.
K(j)en(de) låtar som Janet Jacksons «Together Again» og «Crazy Towns Butterfly» vert radbrekte, og «Best Weekend Ever»-utgåva inkluderer to bonusspor: Brandi og Catherine Charlies versjon av Indigo Girls’ folkpopsong «Closer To Fine» (1989) er god, men Goslings versjon av softpopsongen «Push» fungerer ikkje utanfor filmen.
Medan enkelte spor ikkje står heilt støtt på eigne bein, er Barbie The Album ein forvitneleg pastisj over pop- og rockhistoria med store höjdare. Ein kan kalle albumet eit hyperpostmoderne parakommersielt konseptalbum som dertil fungerer som eit lynkurs i popmusikkhistorie frå 70-tals tungrock til Charli XCXs 20-tals hyperpop.
Rasmus Hungnes
Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar, DJ og fast musikkmeldar i Dag og Tid.
Papiravisa