Rock

Diverse
artistar:

The Endless Coloured Ways: The Songs of Nick Drake

Blue Raincoat / Playground

Det var som om det djupe mørkeret som bur i songen, verkeleg kom fram for første gong då eg nyleg lytta til John Grants framføring av «Day Is Done», ein av dei mest kjende låtane til Nick Drake, og eit absolutt høgdepunkt på den nye samleplata The Endless Coloured Ways.

Hadde eg ikkje lytta godt nok før? Eller hadde den milde originalversjonen gjort meg blind for den isnande biletbruken i dei knappe, presise strofene? Hadde eg lytta så mange gonger at eg ikkje verkeleg høyrde songen lenger?

Grants tolking sende meg rett tilbake til originalversjonen på Five Leaves Left (1969), på biltur langs ein fjord, slik også tolkinga til jazzpianisten Brad Mehldau gjorde det for nokre år sidan, på det som vart nøkkelsporet på Day Is Done (2005). Slik er det med Drake – ein må tilbake, igjen og igjen, og dele det som er å finne der, med andre som måtte vere interesserte. Og her er det The Endless Coloured Ways kjem inn.

Berre tre album

Nicholas Rodney Drake (1948­–1974) rakk berre å gi ut tre plater før han døydde 26 år gammal av ein overdose med antidepressiv. Då eg sjølv oppdaga Five Leaves Left, Bryter Layter (1971) og Pink Moon (1972), som du kjem fint gjennom i løpet av ein sommarkveld, fekk eg – som så mange før og etter meg – eit nært forhold til særleg den første av dei.

Eg var i tjueåra og høyrde stadig Drake nemnd i intervju med artistar eg lytta til på den tida – Kate Bush, R.E.M. og fleire andre, namnet dukka opp med jamne mellomrom.

Vegvisar

The Endless Coloured Ways bør kunne vere ein slik vegvisar for nye lyttarar. Hadde eg ikkje kjent Drake før, ville Grants versjon ha gjort meg nyfiken – eller tolkinga som Aldous Harding og John Parish gjorde av «Three Hours» (som også opphavleg var å finne på Five Leaves Left), eller Joe Henry og Meshell Ndegeocellos versjon av «Time of No Reply» – tittelsporet på utgivinga som kom på midten av 1980-talet, som samla nokre få Drake-songar som ikkje hadde vore utgitte tidlegare.

Som så ofte med slike samlingar er det både hummar og kanari, med fleire svært så kjende og mindre kjende namn om kvarandre. Eg ikkje skal gi meg i kast med å ramse opp, berre slå fast at det finst noko for alle her, og at det i seg sjølv er ei stadfesting av kor breitt Drake har nådd.

Kanskje kjem ein song som «Day Is Done» heim når ein artist som John Grant tek tak i han. Den tragiske livshistoria til Drake har tidvis kasta mørke skuggar over musikken, og framført slik verkar det tydeleg at songen er skriven av eit menneske som visste kva depresjon var.

Kanskje har det mykje omtalte tungsinnet likevel kome i vegen for ei rikare forteljing om Drake, i alle fall om ein skal tru den nye biografien som er ute i desse dagar, av Richard Morton Jack, som har brukt fem år på å skrive Nick Drake: The Life – den første boka som søstera Gabrielle Drake har stilt seg bak, og som etter alt å dømme kjem til å verte den definitive.

For å oppdage songane treng du likevel ikkje å vite stort om mennesket som skreiv dei – dei klarer fint å nå deg heilt på eiga hand.

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.