Jazz / Samtids­musikk

Hans Hulbækmo:

Tilfeldig næpe

Hans Hulbækmo, trommer, perkusjon, munnharpe, gitar, tangentinstrument, stylofon, balafon, munnspel, fløyter, shrutiboks, trommemaskin, kalimba, fele, vokal og toradar.
Hubro

Å lytta til Hulbækmo og Inger Hannisdal om ein annan i arbeidet med desse meldingane har vore interessant fordi utgjevingane er så ulike trass i at båe er soloplater. Skilnaden som ligg opp i dagen, er instrumentet, eller for Hulbækmos del er det rettast å tala om instrumentariet, men også tilnærminga er ulik. Hjå Hannisdal står nyansane i sentrum. Hulbækmos estetikk er prega av kontrastane og motsetnadene. Det skal likevel ikkje lesast slik at Hulbækmos uttrykk er unyansert.

Verktøykassa eller leiketøykassa til Hulbækmo er velfylt, og utgangspunktet for kontrastane ligg i dette instrumentariet, men får si spesielle form gjennom det sære komponisthovudet hans. Skal eg prøva meg med ein merkelapp, så er musikalsk dadaisme det næraste eg kjem. Ikkje berre seier dette noko om dei fleste komposisjonane, men også tilnærminga hans til toradar- og felespel, til dømes. På den andre sida får me servert virtuost trommespel på «Han» og «Autotelisk», utan at dette bryt med den overordna ideen.

Hulbækmo har komponert tolv korte stykke der dei fleste har høgst ulik karakter. Nokre av stykka har skissepreg. Hulbækmo lagar musikk slik mange i dag konsumerer litteratur, hoppar frå det eine til det andre. Han utfordrar lydaren i å fanga det vakre og spanande i dei korte augneblinka, før han susar av garde til neste idé. Det er fascinerande og problematisk på same tid. Hulbækmo innyndar seg ikkje. Det skal han ha.

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.