JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

MusikkMeldingar

Min song, din song

Cecilie Anna feirar låtskrivarkunsten på sitt eige vis.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Cecilie Anna syner respekt for handverket det er å lage ein song, skriv Øyvind Vågnes.

Cecilie Anna syner respekt for handverket det er å lage ein song, skriv Øyvind Vågnes.

Foto: Paal Audestad

Cecilie Anna syner respekt for handverket det er å lage ein song, skriv Øyvind Vågnes.

Cecilie Anna syner respekt for handverket det er å lage ein song, skriv Øyvind Vågnes.

Foto: Paal Audestad

3616
20231006
3616
20231006

Rock

Cecilie Anna:

Hommage County

Cecilie Anna Records

Første gong eg lytta til «I See a Darkness», ein av songane på Hommage County, det ferske albumet frå Cecilie Anna, tenkte eg at det var som å treffe på ein gammal ven. Det var ei stund sidan eg sist hadde lytta til Will Oldhams song, som eg held høgt – kven kan gjere noko anna? Men det hadde ikkje gått så lang tid at eg ikkje høyrde at songen no var utstyrt med nye akkordar og ny melodi.

Når ein kjem over ein song ein har kjær, og han med eitt framstår som noko heilt nytt – kva er det som skjer? Spørsmålet er ikkje så enkelt og tilforlateleg som det kan verke. For nokre år sidan pusla eg faktisk med ei spalte i denne avisa, «Kjærleik og tjuveri», som utelukkande var vigd til å stille det spørsmålet om igjen og om igjen, og det var stadig nye svar å finne.

Hadde eg halde det gåande endå, kunne eg ha vigt Hommage County ei utgåve. Eg tippar «I See a Darkness», framført av Cecilie Anna, vil fylle Oldham med glede. Tolkinga seier noko om kva som bur i songen, og er på den måten, i kraft av seg sjølv, ei slags hyllest, ein måte å seie takk på.

Tolkingsinvitasjon

Men det er ikkje det einaste Oldham har å glede seg over i møtet med eit album som dette. Det er nemleg tenkt som ein invitasjon til tolking, og det gir det ein unik kvalitet.

For songane på Hommage County er skrivne med fire røyster Cecilie Anna held høgt i tankane: Bill Callahan, Will Oldham, Endre Olsen og Anne Gjerstad. Dei to sistnemnde syng sjølve songane sine, medan Cecilie Anna syng for Callahan og Oldham.

Denne bakgrunnen tener først som eit utgangspunkt for lyttinga, før det forsvinn frå tankane, og kvar låt tek til å leve sitt eige liv, i den drakta dei er kledde i. Likevel kjennest Hommage County som eit subtilt, og difor djupt uttrykk for respekt for det særeigne handverket det er å lage ein song, med ei helsing frå ein artist til ein annan. At Cecilie Anna også har tonesett dikt av poeten James Lyons, berre styrkjer dette aspektet ved albumet.

Eksperimentelt

Kva er det som skjer når nokon løftar fram ei forteljing, ber henne vidare, i møte med eit nytt publikum? Slik har forteljekulturen vakse og utfalda seg gjennom alle tider, frå leirbål til digitale flater, og heile tradisjonar har funne si form. Og det er med songen som med historia – ved å tolke, byggjer ein vidare på noko, og tilfører på same tid noko nytt.

Eg er neppe åleine om å ha tenkt at dette er sjølve kjernen i musikken – for det å dele er også å byggje fellesskap, og seie noko om kvar ein kjem frå, og kvar ein vil høyre heime. Hommage County er ei feiring av denne vedvarande overleveringa, som rommar sitt heilt eige venskap. Min song er din song, er vår song.

Også denne gongen, som på tidlegare utgivingar, sirklar uttrykket rundt Cecilie Annas røyst, men lydleg er det også nokre nye påfunn, og desse tilfører noko leikent og eksperimentelt.

Musikar (og ektemann) Vidar Vedå har gjort opptak av ein haug med lydar – frå tannbørstar til bjøller og skuffer som vert attlatne – og desse har artisten arbeidd med, ved hjelp av programvare. Lydane forlèt opphavet sitt og legg ut på ei lita reise, og det skal litt av ein gjetteleik til for å finne ut kvar dei kom frå. Dei tilfører songane atmosfære, noko gåtefullt. Markant er også bruken av pumpeorgel, som kler uttrykket godt.

Cecilie Anna held fram med sine reiser i songen, og godt er det – kven veit kvar det vil føre henne neste gong?

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Rock

Cecilie Anna:

Hommage County

Cecilie Anna Records

Første gong eg lytta til «I See a Darkness», ein av songane på Hommage County, det ferske albumet frå Cecilie Anna, tenkte eg at det var som å treffe på ein gammal ven. Det var ei stund sidan eg sist hadde lytta til Will Oldhams song, som eg held høgt – kven kan gjere noko anna? Men det hadde ikkje gått så lang tid at eg ikkje høyrde at songen no var utstyrt med nye akkordar og ny melodi.

Når ein kjem over ein song ein har kjær, og han med eitt framstår som noko heilt nytt – kva er det som skjer? Spørsmålet er ikkje så enkelt og tilforlateleg som det kan verke. For nokre år sidan pusla eg faktisk med ei spalte i denne avisa, «Kjærleik og tjuveri», som utelukkande var vigd til å stille det spørsmålet om igjen og om igjen, og det var stadig nye svar å finne.

Hadde eg halde det gåande endå, kunne eg ha vigt Hommage County ei utgåve. Eg tippar «I See a Darkness», framført av Cecilie Anna, vil fylle Oldham med glede. Tolkinga seier noko om kva som bur i songen, og er på den måten, i kraft av seg sjølv, ei slags hyllest, ein måte å seie takk på.

Tolkingsinvitasjon

Men det er ikkje det einaste Oldham har å glede seg over i møtet med eit album som dette. Det er nemleg tenkt som ein invitasjon til tolking, og det gir det ein unik kvalitet.

For songane på Hommage County er skrivne med fire røyster Cecilie Anna held høgt i tankane: Bill Callahan, Will Oldham, Endre Olsen og Anne Gjerstad. Dei to sistnemnde syng sjølve songane sine, medan Cecilie Anna syng for Callahan og Oldham.

Denne bakgrunnen tener først som eit utgangspunkt for lyttinga, før det forsvinn frå tankane, og kvar låt tek til å leve sitt eige liv, i den drakta dei er kledde i. Likevel kjennest Hommage County som eit subtilt, og difor djupt uttrykk for respekt for det særeigne handverket det er å lage ein song, med ei helsing frå ein artist til ein annan. At Cecilie Anna også har tonesett dikt av poeten James Lyons, berre styrkjer dette aspektet ved albumet.

Eksperimentelt

Kva er det som skjer når nokon løftar fram ei forteljing, ber henne vidare, i møte med eit nytt publikum? Slik har forteljekulturen vakse og utfalda seg gjennom alle tider, frå leirbål til digitale flater, og heile tradisjonar har funne si form. Og det er med songen som med historia – ved å tolke, byggjer ein vidare på noko, og tilfører på same tid noko nytt.

Eg er neppe åleine om å ha tenkt at dette er sjølve kjernen i musikken – for det å dele er også å byggje fellesskap, og seie noko om kvar ein kjem frå, og kvar ein vil høyre heime. Hommage County er ei feiring av denne vedvarande overleveringa, som rommar sitt heilt eige venskap. Min song er din song, er vår song.

Også denne gongen, som på tidlegare utgivingar, sirklar uttrykket rundt Cecilie Annas røyst, men lydleg er det også nokre nye påfunn, og desse tilfører noko leikent og eksperimentelt.

Musikar (og ektemann) Vidar Vedå har gjort opptak av ein haug med lydar – frå tannbørstar til bjøller og skuffer som vert attlatne – og desse har artisten arbeidd med, ved hjelp av programvare. Lydane forlèt opphavet sitt og legg ut på ei lita reise, og det skal litt av ein gjetteleik til for å finne ut kvar dei kom frå. Dei tilfører songane atmosfære, noko gåtefullt. Markant er også bruken av pumpeorgel, som kler uttrykket godt.

Cecilie Anna held fram med sine reiser i songen, og godt er det – kven veit kvar det vil føre henne neste gong?

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar, professor ved Universitetet i Bergen, og fast musikkskribent i Dag og Tid.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.

Foto: Jim Watson / AFP / NTB

Samfunn

Trump ord for ord

Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.

Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss

BokMeldingar
Odd W. Surén

Orda mellom oss

Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.

Teikning: May LInn Clement

Ord om språkKunnskap
Kristin Fridtun

«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis