Jazz

Andreas Dreier:

One for John

John Pål Inderberg, barytonsaksofon; Kristoffer Kompen, trombone (4 og 5); Bjørn Vidar Solli, gitar; Andreas Dreier, bass; Fredrik Villmow, trommer.
Losen Records

Det er få forunnt å vera ein musikarars musikar også blant den yngre garden av jazzmusikarar her til lands, men John Pål Inderberg har ein heilt unik posisjon. Gjennom jazzlinja i Trondheim (eller Institutt for musikk ved Noregs teknisk-naturvitskaplege universitet (NTNU), som det formelt heiter) har han vore mentor og inspirator for mange jazzmusikarar in spe. Inderberg er ein av dei fremste improvisatorane me har.

At Dreier opplever det som ein draum som går i oppfylling å få høve til å laga plate med Inderberg, er ikkje vanskeleg å skjøna. Resultatet er blitt nett så bra som det er lov å håpa på eller drøyma om. Av dei sju låtane er fire skrivne av Dreier, to av Villmow, og «Ahmad’s Waltz» er skriven av Ahmad Jamal, sjølvsagt. Dreier har gjort det til ei oppgåve å få fram seint 1950-talstrioen til Jamal gjennom to tidlegare plater. I denne samanhengen kan dette sjåast på som avslutninga på ein trilogi.

Andreas Dreier (t.v.) har med seg Bjørn Vidar Solli og Fredrik Villmow på hyllesta til John Pål Inderberg (med saksofonen).

Foto: Aksel Jensen

Musikken skil seg frå forgjengarane ved at her er det hovudsakleg originalkomposisjonar på menyen, og – viktigast av alt – Inderberg er hovudsolist. Dette er ikkje det som på engelsk vert kalla ein «blowing session». Arrangementa er enkle, men elegante og blir framførte med konduite.

Dreier og Villmow er samkøyrde til perfeksjon, og Solli har i tillegg til ei rekkje spenstige kor ein strålande kommunikasjon med Inderberg. Kompen tek vel vare på gjesterolla og er spesielt i sitt ess i den New Orleans-inspirerte bluesen «Papa Blues». Inderberg er det alltid kjekt å lytta til, men han har eit spesielt langt og inspirert kor i «George». Jazztradisjonen lever i beste velgåande!

Lars Mossefinn

Lars Mossefinn er frilans journalist og fast jazzmeldar i Dag og Tid.