Musikk
Kykeliky!
Gitaristen Marc Ribot viser seg å ha ein god penn.
Bok
Då Marc Ribot for nokre år sidan vitja Barriada Clark, ein liten landsby på den puertoricanske øya Culebra, fekk han høve til å stille spørsmål ved uttrykket «ved hanegal». Dei karibiske hanane utanfor soveromsglaset hans byrja nemleg ikkje å gale ved morgongry, men snarare i tretida om natta.
Det er ei tid på døgnet då gitaristen ofte likevel er vaken, fortel han i Unstrung: Rants and Stories of a Noise Guitarist, som er hans første bok. Rett som det er, vert han nemleg liggjande og gruble på både det eine og det andre og får ei uro over seg som ikkje heilt slepper taket før sola står opp.
Herleg tekst
Nettene i Barriada Clark resulterte i alle fall i den herlege teksten «We Tell Children the Cow Says Moo», som skildrar den veksande irritasjonen til den akk så søvnlause gitaristen over hanen utanfor: «I’m sure the animal behaviorists can explain very well the function of the rooster’s cry – but what accounts for its disturbed aesthetic?» Som lesar skjøner eg at eg kanskje aldri verkeleg har høyrt hanar før, og i alle fall ikkje slik Ribot høyrer dei: «The final insult of the rooster’s performance is its repetition – its identical expression, again and again, without variation, development, or history.»
Eg kom til Ribots bok for å høyre han fortelje om musikk, og det gjer han i den eine framifrå teksten etter den andre i Unstrung. Men han gjer også så mykje meir. For om hanegal er ei form for musikk, kva for musikk er det? Slike spørsmål kjem ein ikkje over kvar dag.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
