Musikk
Kjærleik og tjuveri
Eric Weisbard vier ei heil bok til å gå i djupna om «Hound Dog».
Shonka Dukureh, i rolla som Big Mama Thornton, framfører «Hound Dog» i Elvis-filmen til Baz Luhrmann.
Foto frå filmen
Knapt tjue minutt ut i Baz Luhrmanns spelefilm Elvis (2022) vert vi tekne med til eit Memphis bada i postkortets pastellfargar og rett inn i Club Handy i Beale Street, der Willie Mae «Big Mama» Thornton tek ein god slurk av glaset og gir seg i kast med ein forrykande versjon av «Hound Dog».
Ein ung Elvis Presley spaserer forbi på fortauet og gløttar opp på Thornton, sitjande i glaskarmen, i ein av desse suggererande montasjane filmen er så full av, med sin forlokkande konstruksjon av populærmusikkhistoriske liner og genealogiar.
Eg kom til å tenkje på Elvis då eg las Hound Dog, Eric Weisbards vesle bok om songen, som er andre utgiving i den fine Singles-serien til Duke University Press (først ut var Joshua Clovers bok om Jonathan Richman og Modern Lovers-låta «Roadrunner», som eg omtala på desse sidene då ho kom ut i 2021).
At Weisbard, som forutan å vere kritikar er professor ved University of Alabama, er rette personen for ei slik oppgåve, vil ingen som har gjort seg kjend med Songbooks: The Literature of American Popular Music (2021), tvile på – den førre boka hans framstår som ein monumental guide til musikkskriveri i ei rekkje sjangrar, frå populærmusikkens første dagar og fram til vår eiga tid.
Systematisk rasisme
Nokre av dei mest kraftfulle scenene i Elvis byr på framføringar der Shonka Dukureh, som gjekk bort i fjor sommar rett etter at filmen hadde premiere, spelar Thornton, og der britiske Yola briljerer i rolla som Sister Rosetta Tharpe. Filmen viser at det er uråd å tenkje seg Elvis Presley (Austin Butler) utan den svarte musikken han voks opp med, og vart eksponert for, i Tennessee i unge år.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
