Rock

Prince:

Piano & A Microphone 1983

Rhino/Warner

Skru ned lyset, seier Prince nokre sekund inn i opningssporet «17 Days», idet fingrane hans dansar over tangentane. For no er vi inviterte heilt inn, til artisten åleine ved pianoet, i eit opptak som er 35 år gammalt, og som på alle måtar må kunne kallast unikt.

Artisten vi høyrer i dei første minutta av Piano & A Microphone 1983, er heilt på, til same tid som vi skjøner at han veit at dette ikkje skal ende opp på plate. «Skru ned vokalen litt», instruerer han snart nok teknikarane, før han slepper seg laus i musikken han framfører. Så finn han vegen inn i «Purple Rain,» som her høyrest mest ut som ei skisse, og leier vidare over i ei tolking av Joni Mitchells «A Case of You».

Berre desse korte avsnitta vil truleg få nokre av Prince-lyttarane der ute til å lengte etter å setje på Piano & A Microphone 1983. Gled dykk, Prince-folk. Dette er godsaker.

Rikhaldig arkiv

Prince Roger Nelson ville ha fylt 60 år i sommar, hadde han ikkje gått bort for to år sidan. At han har eit rikhaldig arkiv av uutgitt materiale, er godt kjent. Sjølv ventar eg forventningsfullt på trilogien han visstnok spelte inn, men aldri gav ut, då han arbeidde med det som vart Sign ‘O’ The Times (1988).

Derfrå får vi her høyre «Strange Relationship», framført av artisten fem år før songen fann vegen til høgtalarar verda over, i ein avsindig jazza, uferdig, men likevel tydeleg versjon. Eg var ikkje heilt førebudd på å høyre at Prince kunne spele piano på ein slik måte – om han kasta seg ut på slike eventyr i studio ofte, så må teknikarjobben ha vore ein draum.

Stringent og effektiv

Piano & A Microphone 1983 gir oss ein heilt strippa Prince, utan funky produksjon og heiltent band. Den segnomsuste multiinstrumentalisten er heller ikkje til å høyre, her er det berre tangentane og røysta, og så glamorøst er det heller ikkje – artisten snufsar litt og tenkjer seg kort om på veg frå ein song til ein annan.

Likevel er framføringa forbausande stringent og effektiv, i det som verkar som ein einaste lang, inspirert medley, med ein vill flyt og smittande energi. Prince kjem vi til å høyre ekko etter mang ein gong i åra som kjem, og det går an å spore han både tidt og ofte i musikken som kjem ut her og no. Det går knapt an å tenkje seg ei av haustens mest markante utgivingar – Blood Orange-plata Negro Swan – utan Prince.

Seks månader etter at han gjekk bort, vart Paisley Park, eigedommen der Prince også laga musikken sin, opna for publikum. I sommar rapporterte musikkjournalist Amanda Petrusich derfrå i tidsskriftet The New Yorker. Det var vanskeleg å lese utan å tenkje at eit Prince-museum kanskje ikkje får oss nærare. Men treng eigentleg nokon komme nærare enn det vi gjer med Piano & A Microphone 1983?

Øyvind Vågnes

Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.