Internettkonsert

Foo
Fighters:

The Next Stage

Meta

Før Foo Fighters’ Super Bowl-konsert gjekk av stabelen i VR og på Facebook Live måndag morgon, tvitra Meta: «Håpar dette ikkje bryt saman.» Det gjorde det. For meg og mange med meg tok det mange, mange forsøk før eg klarte å kople til «lokalet» der VR-konserten fann stad, og då eg kom inn, datt lyd og bilete bort i tide og utide.

Teknologigiganten driv butikk på private interaksjonar, så ein skulle tru dei strekte seg lenger for å gi inntrykk av at teknologien dei vil gjere verda enda meir avhengig av, er stabil.

Tekniske problem til side: Foo Fighters var samspelt og omtrent så hardtslåande som ein kan vente av eit poprockeband, men verka ikkje særleg inspirerte. Med få unntak, til dømes kald-krig-låta «Waiting On A War», kjendest settet livlaust og traust. Musikarane var gigantar på den virtuelle «scenen», framstilt i 180 graders 3D-panorama, men den gjensidige spenninga og energien ved konsertar var fråverande.

I det virtuelle lokalet kunne eg vandre blant preg- og beinlause avatarar med veivande armar og aktive mikrofonar. Balansen mellom live chat og musikk kunne justerast, men sidan det musikalske var så rutineprega, var det forfriskande å gå rundt og høyre folk frå andre verdsdelar kommentere det absurde opptrinnet. Eit høgdepunkt var når lyden og biletet frå scena fall ut medan eg framleis kunne høyre ein einsam publikummar synge med.

Samansettinga av 3D-video og den grautete, grelle grafikken i «Horizon Venues»-appen var mislukka, og konserten var sjølvsagt ikkje «live». På Facebook Live blei ein ferdig redigert konsertfilm kringkasta, filma av ein hær av kamerafolk som luska rundt på scena og distraherte både band og VR-publikum. «Metaverset» er fjas.

Rasmus Hungnes

Rasmus Hungnes er kunstnar, musikar og fast musikkmeldar i Dag og Tid.