Hjartet til sola
Det skulle ta ni år før Caitlin Rose følgde opp den kritikarroste debutplata.
Caitlin Rose er nokre hakk nærare popen og rocken på det ferske albumet, skriv Øyvind Vågnes.
Foto: Laura E. Partina
Rock
Caitlin Rose:
Cazimi
Missing Piece / Border
Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».
Obsidian, spør du kanskje. Det gjorde i alle fall eg, men las meg fram til at det dreier seg om glas i ein naturleg bergart – og at steinens kulturhistorie mellom anna rommar ei tru på at han kunne verke som eit vindauge inn i noko anna. Det er denne mystikken Rose spelar på i «Black Obsidian», ein kjærleikssong som fortel om noko velkjent, men på ein måte som for mange vil vere ny og ukjend.
Ti års pause
Det finst kanskje ein og annan lesar som kjenner Caitlin Rose frå det kritikarroste, markante albumet ho gav ut i 2013, The Stand-In, men det skulle altså ta nesten eit tiår før oppfølgjaren no ser dagens lys. I ei pressemelding fortel artisten sjølv om korleis det vart for mykje for henne, slik at ho vart utbrend. I fleire år dukka ho berre sporadisk opp i ulike musikalske samanhengar i heimbyen Nashville, før ho til slutt vinteren 2020 fann vegen tilbake i studioet, rett før pandemien.
Tidleg på 2010-talet, etter debutalbumet Own Side Now (2010, ei nyutgåve kom i fjor), og særleg etter plata som kom tre år seinare, vart Rose løfta fram som eit løfterikt americanatalent i countrylandskapet, ikkje minst mellom europeiske lyttarar. (Fleire meldingar trekte liner til artistar som Loretta Lynn og Patsy Cline.)
Brennande flammar
På Cazimi er ho nokre gode hakk nærare popen og rocken – ikkje minst på ein song som «Black Obsidian». Det har ikkje gått mange sekunda av haustens utgiving før denne musikalske flyttinga vert tydeleg. For ein gammal rockenisse som meg er det uråd å høyre riffet på opningssporet på «Carried Away» utan å tenkje på opp til fleire songar av Lou Reed.
I åra då ho forsvann, dukka Rose frå tid til anna opp og gav astrologiske råd i sosiale medium (!). Platetittelen Cazimi vil du finne i astrologiske oppslagsbøker, for ein kan spore omgrepet tilbake til mellomalderen – det viser til planetar som nærmar seg hjartet til sola.
Flammane brenn farleg i fleire av songane på denne plata, som i sjølvdestruktiviteten som vert skildra i medrivande «Lil’ Vesta», men til sjuande og sist vert elden i tittelen eit emblem for det lyset som styrkjer, snarare enn fortærer.
Eg håpar det ikkje går like mange år før plate nummer fire frå Rose.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Caitlin Rose:
Cazimi
Missing Piece / Border
Det lovar ikkje godt når du finn ei ripe i spådomsglaset, slik tilfellet er i Caitlin Roses «Black Obsidian», ein av dei finaste songane på haustens nye album, Cazimi. Biletbruken er forfriskande original: «Kjærleiken vår er ein spegel», heiter det i teksten, «kjærleiken vår er svart obsidian».
Obsidian, spør du kanskje. Det gjorde i alle fall eg, men las meg fram til at det dreier seg om glas i ein naturleg bergart – og at steinens kulturhistorie mellom anna rommar ei tru på at han kunne verke som eit vindauge inn i noko anna. Det er denne mystikken Rose spelar på i «Black Obsidian», ein kjærleikssong som fortel om noko velkjent, men på ein måte som for mange vil vere ny og ukjend.
Ti års pause
Det finst kanskje ein og annan lesar som kjenner Caitlin Rose frå det kritikarroste, markante albumet ho gav ut i 2013, The Stand-In, men det skulle altså ta nesten eit tiår før oppfølgjaren no ser dagens lys. I ei pressemelding fortel artisten sjølv om korleis det vart for mykje for henne, slik at ho vart utbrend. I fleire år dukka ho berre sporadisk opp i ulike musikalske samanhengar i heimbyen Nashville, før ho til slutt vinteren 2020 fann vegen tilbake i studioet, rett før pandemien.
Tidleg på 2010-talet, etter debutalbumet Own Side Now (2010, ei nyutgåve kom i fjor), og særleg etter plata som kom tre år seinare, vart Rose løfta fram som eit løfterikt americanatalent i countrylandskapet, ikkje minst mellom europeiske lyttarar. (Fleire meldingar trekte liner til artistar som Loretta Lynn og Patsy Cline.)
Brennande flammar
På Cazimi er ho nokre gode hakk nærare popen og rocken – ikkje minst på ein song som «Black Obsidian». Det har ikkje gått mange sekunda av haustens utgiving før denne musikalske flyttinga vert tydeleg. For ein gammal rockenisse som meg er det uråd å høyre riffet på opningssporet på «Carried Away» utan å tenkje på opp til fleire songar av Lou Reed.
I åra då ho forsvann, dukka Rose frå tid til anna opp og gav astrologiske råd i sosiale medium (!). Platetittelen Cazimi vil du finne i astrologiske oppslagsbøker, for ein kan spore omgrepet tilbake til mellomalderen – det viser til planetar som nærmar seg hjartet til sola.
Flammane brenn farleg i fleire av songane på denne plata, som i sjølvdestruktiviteten som vert skildra i medrivande «Lil’ Vesta», men til sjuande og sist vert elden i tittelen eit emblem for det lyset som styrkjer, snarare enn fortærer.
Eg håpar det ikkje går like mange år før plate nummer fire frå Rose.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Sunniva M. Roligheten debuterte som romanforfattar i 2022. Boka som kjem ut no, har ho skrive saman med Daniel A. Wilondja.
Foto: Anna-Julia Granberg / Blunderbuss
Orda mellom oss
Sunniva M. Roligheten, Daniel A. Wilondja og Google Translate har saman skrive ein fascinerande tekstkollasj.
Teikning: May LInn Clement
«Blokk har vore nytta om stabben folk vart halshogne på.»
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.