Hiphop med hestekrefter

Den texanske rapparen Megan Thee Stallion har dei siste åra markert seg som ein svært interessant ung hiphopartist. Magasinet Time sette henne like gjerne på si liste over dei hundre mest påverknadssrike menneska i 2020 – gjennom til dømes bidrag til Cardi Bs «WAP» frå 2020 og hennar eigen hardtslåande antipatriarkalske monstrum av ein låt (og musikkvideo), «Thoth Shit» – ein av fjorårsfavorittane til denne meldaren. Begge låtane (og videoane) skapte furore i konservative krinsar: Stallion er nemleg engasjert i saker som antirasisme, kjønnsfridom og kroppspositivitet.

Traumazine er Stallions tredje (eller – om ein høyrer på advokatane til plateselskapet 1501 Certified Entertainments definisjon av kva eit album er – andre) studioalbum. I 2021 blei Stallion den andre kvinnelege rapparen til å vinne Grammy for beste artist; den første var Lauryn Hill i 1999.

Og arven etter Hill er tydeleg på Traumazine, dominert av konsise, «perkussive» beats og aggressiv, men likevel oppløftande lyrikk. Her er dei mest hardtslåande låtane silkemjuke og dei rolegaste knallharde. Sjølv når Traumazine tar det piano, går det unna. Sjeldan har eg høyrt så enkel pianoklunking framstå så aggressiv som på «Gift & Curse».

Megan Thee Stallion leverer klare antijantelovmeldingar med tydeleg diksjon og kompakt anslag i stemma: høg attack, som ein seier på musikkproduksjonsspråket. Men det er berre undertrykkande verdiar som blir angripne her: Høyr berre på låta «Superstar» og la deg sjølv bli mint om at du er ei stjerne.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare