Heretter heiter det vi
Arcade Fire tematiserer både isolasjon og fellesskap på det sjette albumet.
Arcade Fire under ein konsert i Budapest 17. juni 2018.
Foto: Balazs Mohai / MTI / Ap / NTB
Rock
Arcade Fire:
We
Columbia
Det flimrar frå fjernsynsskjermen i ei elles nattemørk stove i opningssporet på den nye plata frå Arcade Fire, ein låt som sirklar inn det som vert kalla angstens tidsalder – ei tid der ingen søv, og pillane ikkje hjelper, som det heiter i «Age of Anxiety». Men songen utstrålar alt anna enn resignasjon. Snarare fyller han rommet med den pulserande energien rockebandet har gjort til sitt varemerke, og reindyrkar på We, vårens nye utgiving.
Arcade Fire vart stifta i 2001 i Montreal, og no som då er ekteparet Win Butler og Régine Chassagne i front, med multiinstrumentalistane Richard Reed Parry og Tim Kingsbury i sentrale roller, ein gjeng som har spelt saman sidan debuten Funeral (2004) kom ut. Bror til Butler, Will, har også vore med sidan den gong, men forlét bandet (utan nokon konflikt som bakgrunn) etter at We var ferdig innspelt i fjor. Også trommis Jeremy Gara har vore med lenge, sidan andreplata Neon Bible (2007), så det er ein tettspelt gjeng som kjenner kvarandre godt, vi møter på det som er deira sjette studioplate, fem år etter at Everything Now kom ut.
Blanda mottaking
Det førre albumet fekk blanda mottaking, særleg fordi mange meinte at Win Butler, bandets primære vokalist og tekstforfattar, vart for overtydeleg i ein kulturkritikk som dessutan kjendest forseinka.
Platene til Arcade Fire har alltid vore heilskapleg og ambisiøst orienterte mot det konseptuelle, mot dei store eksistensielle og politiske spørsmåla, og så også denne gongen. I første halvdel tematiserer We menneskeleg isolasjon, og i andre halvdel krafta som ligg i samhaldet og i det kollektive. Albumet er prega av pandemien som bakteppe i eit knippe låtar Butler og Chassagne har laga saman.
Ekko frå 70- og 80-talet
Arcade Fire lagar rockemusikk med tunge ekko frå 1970- og 1980-talet, og Bowie (som dukka opp med ein ukreditert vokal på Reflektor i 2013) er ein sentral referanse på nøkkelsporet «End of the Empire», som kjem i ikkje mindre enn fire delar med nærast skamlaust tydelege musikalske sitat – men det fungerer som berre det. Eg hadde nesten gløymt kor framifrå Butler er som popvokalist, men denne elegien over amerikansk forfall er litt av ei påminning.
Forankringa i det ein kan kalle den klassiske rocketradisjonen vert ikkje mindre tydeleg når Peter Gabriel dukkar opp og korar, eller i valet av Nigel Godrich (Radiohead) som produsent, eller når Butlers og Chassagnes interesser for det litterære kjem direkte til uttrykk i tekstane. (Poeten Lawrence Ferlinghetti er ein viktig inspirasjon for den forløysande krafta We er utstyrt med, som ein slags motmedisin mot kapitalismens tendens til å verke dehumaniserande.)
Plata balanserer fint mellom det spist kritiske og det forsonande og medmenneskelege, mellom sosiologisk og empatisk innsikt. «We unsubscribe/ fuck season five», heiter det snertent protesterande i «End of Empire», i eit slags Netflix-alderens ekko frå Herman Melvilles nektande notar i «Bartleby». Og når tittelsporet avrundar, er det klassisk lighter-og-allsong-materiale, idet Butler spør, «when everything ends, can we do it again?»
We kjem ut 6. mai.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Rock
Arcade Fire:
We
Columbia
Det flimrar frå fjernsynsskjermen i ei elles nattemørk stove i opningssporet på den nye plata frå Arcade Fire, ein låt som sirklar inn det som vert kalla angstens tidsalder – ei tid der ingen søv, og pillane ikkje hjelper, som det heiter i «Age of Anxiety». Men songen utstrålar alt anna enn resignasjon. Snarare fyller han rommet med den pulserande energien rockebandet har gjort til sitt varemerke, og reindyrkar på We, vårens nye utgiving.
Arcade Fire vart stifta i 2001 i Montreal, og no som då er ekteparet Win Butler og Régine Chassagne i front, med multiinstrumentalistane Richard Reed Parry og Tim Kingsbury i sentrale roller, ein gjeng som har spelt saman sidan debuten Funeral (2004) kom ut. Bror til Butler, Will, har også vore med sidan den gong, men forlét bandet (utan nokon konflikt som bakgrunn) etter at We var ferdig innspelt i fjor. Også trommis Jeremy Gara har vore med lenge, sidan andreplata Neon Bible (2007), så det er ein tettspelt gjeng som kjenner kvarandre godt, vi møter på det som er deira sjette studioplate, fem år etter at Everything Now kom ut.
Blanda mottaking
Det førre albumet fekk blanda mottaking, særleg fordi mange meinte at Win Butler, bandets primære vokalist og tekstforfattar, vart for overtydeleg i ein kulturkritikk som dessutan kjendest forseinka.
Platene til Arcade Fire har alltid vore heilskapleg og ambisiøst orienterte mot det konseptuelle, mot dei store eksistensielle og politiske spørsmåla, og så også denne gongen. I første halvdel tematiserer We menneskeleg isolasjon, og i andre halvdel krafta som ligg i samhaldet og i det kollektive. Albumet er prega av pandemien som bakteppe i eit knippe låtar Butler og Chassagne har laga saman.
Ekko frå 70- og 80-talet
Arcade Fire lagar rockemusikk med tunge ekko frå 1970- og 1980-talet, og Bowie (som dukka opp med ein ukreditert vokal på Reflektor i 2013) er ein sentral referanse på nøkkelsporet «End of the Empire», som kjem i ikkje mindre enn fire delar med nærast skamlaust tydelege musikalske sitat – men det fungerer som berre det. Eg hadde nesten gløymt kor framifrå Butler er som popvokalist, men denne elegien over amerikansk forfall er litt av ei påminning.
Forankringa i det ein kan kalle den klassiske rocketradisjonen vert ikkje mindre tydeleg når Peter Gabriel dukkar opp og korar, eller i valet av Nigel Godrich (Radiohead) som produsent, eller når Butlers og Chassagnes interesser for det litterære kjem direkte til uttrykk i tekstane. (Poeten Lawrence Ferlinghetti er ein viktig inspirasjon for den forløysande krafta We er utstyrt med, som ein slags motmedisin mot kapitalismens tendens til å verke dehumaniserande.)
Plata balanserer fint mellom det spist kritiske og det forsonande og medmenneskelege, mellom sosiologisk og empatisk innsikt. «We unsubscribe/ fuck season five», heiter det snertent protesterande i «End of Empire», i eit slags Netflix-alderens ekko frå Herman Melvilles nektande notar i «Bartleby». Og når tittelsporet avrundar, er det klassisk lighter-og-allsong-materiale, idet Butler spør, «when everything ends, can we do it again?»
We kjem ut 6. mai.
Øyvind Vågnes
Øyvind Vågnes er forfattar og fast musikkskribent i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto: NTB
«Arne Paasche Aasen var ein av dei mest produktive poetane i Noreg.»
Denne havsvala har fått ring kring beinet og skal snart flyge av garde. Mykje står att å lære om arten, som særleg sjømenn har møtt inntil nyleg.
Foto: Lars Tore Mubalegh-Håvardsholm
Julefuglen i augustnatta
Havsvala tel blant dei minste sjøfuglane i verda. Ho er omtrent stor som ein sporv, men kan leve lenger enn tretti år.
Angela Merkel vart forbundskanslar i 2005.
Foto: Michael Sohn / AP / NTB
Angela Merkel har mykje å læra oss om korleis politikk vert hamra ut – med fornuft.
Finansminister og leiar for Senterpartiet Trygve Slagsvold Vedum på landsstyremøtet i år. Partiet har falle kraftig på dei nyaste meiningsmålingane.
Foto: Thomas Fure / NTB
– Populisme er ikkje noko å vere redd for
Trass i dårlege meiningsmålingar har statssekretær Skjalg Fjellheim trua på at Senterpartiet har den beste politikken for Noreg.
Ein mann trakkar på ein plakat av Bashar al-Assad i Damaskus.
Foto: Amr Abdallah Dalsh / Reuters / NTB
Uviss lagnad for Syria
Det store spørsmålet no er kva som vil skje framover i Syria, etter at opposisjonen overraskande fort tok over heile det regimekontrollerte Syria nesten utan militær motstand.